Wat trof Willibrord aan toen hij, dertien eeuwen geleden, in ons land kwam met zijn gezellen? Hij was zeker niet de eerste missionaris in deze streken. Al in de vierde eeuw is in Limburg, het christendom door Romeinse soldaten verkondigd. Er waren ook in het Westen en rond Utrecht meerdere pogingen tot verkondiging van het Evangelie geweest. Die waren min of meer succesvol. Ook toen was er dus een soort postchristelijk tijdperk. Het Christendom was opgekomen en weer verdwenen.
Willibrord moest in een tijdperk, waarin het Christendom niet onbekend was, maar werd afgewezen, opnieuw het geloof verkondigen. Hij besefte één ding heel goed: Als ik de leiders van ons volk niet meekrijg, kom ik niet verder. Zo heeft hij contact gezocht met de koning en met de heersers in dat gebied, met name met Pepijn. Ook zijn steun vanuit Rome was voor hem een enorme kracht. Hij zocht wegen om de omgeving zo mee te krijgen dat het geloof kans van slagen had.
Wat is er nog over van dat Christendom dat Willibrord heeft gebracht? Wij moeten opnieuw terug naar wat Willibrord heeft gedaan. We moeten zoals de eerste lezing op Willibrordzondag (Jesaja 52, 7-10) aangeeft, vreugdeboden zijn die de Blijde Boodschap opnieuw verkondigen en kijken naar deze tijd net als Willibrord, met de vraag: Wat heeft deze tijd nodig? Wat zijn raakpunten, wat zijn kansen, wat zijn mogelijkheden? En ons niet laten weerhouden door wat de onmogelijkheden van deze tijd lijken te zijn en die zijn talloos. Het aantal krachten die andere wegen gaan is groot, maar dat was in zijn tijd ook zo, de oude goden leefden nog volop.
Wat kunnen we leren van Willibrord? Dat wij vriendelijke mensen zijn. Dat we zo met elkaar omgaan dat conflicten geen kans krijgen, of dat we die altijd opnieuw overwinnen, door de boel bij elkaar te houden in een sfeer van gemeenschappelijkheid die aanstekelijk werkt naar buiten. Het vraagt die saamhorigheid waarmee we samen voor hetzelfde staan, onze neuzen in dezelfde richting wijzen. Hoe meer spanningen, hoe meer conflicten, des te stroever het wordt, des te meer tijd nodig je hebt voor dat soort zaken. Dan kom je eigenlijk niet meer toe aan datgene waar het om gaat. Mensen bij Christus brengen.
Met de synode van 2023 in het vooruitzicht worden we uitgenodigd die saamhorigheid te versterken en te voeden, om meer en meer een vitale aantrekkelijke gemeenschap te worden, om vreugdeboden te zijn die de zoekers de weg wijzen naar Christus en zijn kerk.
Plebaan Michel Hagen
Week 44 2021