We vieren de H. Willibrord omdat we beseffen dat we aan hem en aan veel mensen zoals hij ons geloof te danken hebben. Als de H. Willibrord 30 jaar is, wordt hij priester gewijd en reeds twee jaar later steekt hij met 11 of 12 gezellen de Noordzee over. Vanaf 690 begint hij zijn missioneringswerk in onze streken.
Eucharistieviering 9 november 2008, om 17.00 uur, in de parochie van de Heilige Willibrord (parochiefeest van de heilige Willibrord), door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2008HWILLA
Lezingen
E.L.: Jesaja 52, 7-10
Ps.: Psalm uit Ps. 119
T.L.: Hebr. 7-9. 15-17
Ev.: Marc. 16, 15-20
Homilie
Vijfentwintig jaar geleden is ons koor Pro Deo begonnen en 1350 jaar geleden werd Willibrord geboren. Pro Deo in 1983 en Willibrord in 658. Wat hebben die met elkaar te maken? Er zit 1325 jaar tussen.
Het gemakkelijkst is natuurlijk gewoon te zeggen dat Pro Deo hier in deze kerk begonnen is, en dat dat de link is naar Willibrord. Maar dat is erg kort geredeneerd. We vieren Willibrord omdat we beseffen dat we aan hem en aan veel mensen zoals hij ons geloof te danken hebben. Als Willibrord 30 jaar is, wordt hij priester gewijd en reeds twee jaar later steekt hij met 11 of 12 gezellen de Noordzee over. Vanaf 690 begint hij zijn missioneringswerk in onze streken.
Willibrord doet dat als een heel concrete weg om Jezus na te volgen. En ik denk dat daarin de echte link zit tussen Willibrord en Pro Deo. Zoeken naar een weg om Christus te dienen, om je liefde voor God, voor Christus en voor de mensen te uiten. En dat is in feite de link die ons hier allen samenbrengt.
De lezingen vandaag horen bij het feest van Willibrord, maar we lezen ze omdat ze van belang zijn voor ons, voor pastoor en koor en kerkgangers, daarin zijn we allemaal gelijk. Luisteren naar wat God ons zegt, dat is de eerste taak die we allemaal met elkaar delen. Daarna komen pas de verschillende uitvoerende taken, taken in dienstbaarheid, of dat de priesterlijke bediening is of de koorzang of welk dienstwerk nog meer.
Het is niet vreemd dat vandaag het slot van het Evangelie van Marcus wordt gelezen. U vindt er iets van terug in het slotlied, het gaat over gezonden worden. Van de week had ik weer een kort gesprek na de viering, waarbij iemand herinnerde aan de oude formulering van de catechismus, met de vraag, waartoe zijn wij op aarde. De oude formulering luidde: ‘We zijn op aarde om God te dienen en daardoor in de hemel te komen.’ Het ging erom dat ikzelf liever een andere formulering gebruik. Mijn antwoord zou zijn: ‘We zijn op aarde om God te leren kennen, zijn liefde te ontvangen, te leren beantwoorden en door te geven.’
En daarmee leg ik de link naar Willibrord en zijn metgezellen, en ons hier. Gods liefde ontvangen, leren herkennen en beantwoorden. Dat is het eerste. De ouders van Willibrord waren nog niet zolang tot het geloof gekomen. Dat gaf vreugde, los van al de goden die vanuit de Romeinen en de Grieken, vanuit de Kelten en de Germanen, vanuit de Gothen en welke stammen en religies nog meer over Engeland waren gekomen, vanuit een wirwar van goden en godinnen, van machten en angsten, hadden zijn ouders zich toevertrouwd aan God, aan Christus. En als Willibrord zeven jaar oud is en naar school gaat, dan brengen ze hem naar de monniken in het klooster van Ripon. Pas rond zijn twintigste besluit Willibrord om kloosterling te worden, hij treedt in in de abdij van Rathmelsigi in Ierland. In die jaren heeft hij geleerd hoe belangrijk de verbondenheid met de paus is en ook hoe groot de gave van het geloof.
Of het al heel vroeg is, of later dat weten we niet precies, maar het zal niet zo lang geduurd hebben of Willibrord leert daarbij ook de spiritualiteit kennen van de missie en van het pelgrim zijn de ‘peregrinatio’. We zijn allemaal op weg, we hebben hier geen vaste woonplaats. De eerste Christenen werden verdreven uit Jeruzalem, en waaierden uit. Terwijl ze in feite op de vlucht waren, verbreidde zij het Christendom over alle landen waarheen zij verdreven werden. Hun ongeluk werd onze zegen. Zo wil ook Willibrord niet gehecht zijn aan land en huis, aan klooster of cultuur, hij wil de stem van zijn hart volgen en het geloof dat zijn ouders vol vreugde hadden ontvangen, het goede dat hij had geleerd als kloosterling doorgeven aan hen die dat nog niet kenden.
Willibrord heeft daarmee een aantal voordelen. Hij weet waar zijn ouders vandaan kwamen en hoe zij met vreugde het geloof hadden omarmd. Wat was het verschil tussen daarvoor en daarna. Die ervaring kan hij meenemen op zijn missiereizen onder wat we toen de Friezen noemden. En Willibrord wil in eenheid werken, dus gaat hij ook naar Rome. Daar komt hij niet alleen vandaan met een zegen en een zending van paus Sergius I, maar hij is ook in Rome tot bisschop gewijd en zo heeft ons land zijn eerste eigen bisschop.
Terug naar de lezingen. Jesaja zegt het: ‘Hoe lieflijk op de heuvels, de voeten van de vreugdebode die Goed Nieuws komt melden.’ Goed Nieuws, dat is in het Grieks Euangelion, Evangelie. Hoe lieflijk, troostvol, het maakt je blij. Wat kwam Willibrord hier melden? Ik denk dat het niet veel moeite kost om de vertaling te maken tussen de cultuur toe en nu. De vele goden, de vele elkaar bestrijdende koningen, stammen, culturen, vormen van magie, vormen om macht te krijgen en je welvaart veilig te stellen, dat is nu niet veel anders.
De vele goden en de magie zijn vervangen door de moderne wetenschap. Het ginge er maar om dat mensen de werkelijkheid naar hun hand konden zetten en de dingen nereiken die ze graag wilden. Nu in onze tijd doen we dat niet met offers aan allerlei goden en magische formuleringen, maar met controle over de materie en het slim hanteren van de natuurwetten. Maar het doel is hetzelfde.
Waarom was het Christendom anders en is het dat nog steeds. Willibrord heeft geleerd hoe goed het is om God te leren kennen en je leven aan Hem toe te vertrouwen. Niet zozeer voor het materiële, maar vooral geestelijk. Wanneer je eenmaal thuis bent bij God, ben je overal thuis. Wanneer God je rijkdom is geworden, kun je met weinig leven en altijd uitdelen uit de schat van geloof, hoop en liefde. Dit zijn dingen waar geen goden, magie, techniek of wetenschap iets te bieden hebben.
Willibrord heeft een stevige opleiding gehad. Hij had bovendien talenten die daardoor sterker waren geworden. Hij was taktvol, zocht de onderhandeling, zocht de eenheid van de wereldkerk, want alleen de eenheid is waarborg voor de echtheid en de toekomst. Het zijn elementen die van belang zijn voor ons, ook nu, want de tijden veranderen wel, maar wanneer we dieper kijken zien dat de verschillen maart gering zijn.
Voor Pro Deo, voor u en mij is er vandaag die boodschap van Willibrord om gelukkig te zijn met God, met Christus, met ons geloof, met onze kerk, dat we leven met een schat in ons hart waardoor we vrij staan in deze wereld, ook als er crisis dreigt. Dat we hier op aarde zijn om God te leren kennen, zijn liefde te ontvangen, te leren beantwoorden en door te geven. In Nomine Domine feliciter. Amen.
Voorbede
Bidden wij vol vertrouwen tot God.
Bidden wij voor alle mensen die, net als Willibrord, Christus willen navolgen. Bidden wij dat de liefde in hun hart mag toenemen, liefde voor God, voor de naaste en voor de natuur. Dat de liefde hen in staat mag stellen om voorbij het eigenbelang te komen ten bate van Gods Koninkrijk. Laat ons bidden.
Bidden wij voor onze wereld. Vragen we om de heilige Geest die nieuw maakt en geneest. Voor wereldleiders, en kleine politici, voor verantwoordelijken op velerlei terrein, dat zij zich inzetten voor een leefbare wereld waarin goedheid het wint van alle kwaad. Laat ons bidden.
Bidden wij veel geloofsgemeenschappen die steeds kleiner worden, in derde wereld landen, bij verdrukking en vervolging, in onze landen, door een anti-kerkelijke cultuur, dat zij geholpen worden door Gods Geest en tekenen van nieuw leven mogen zien. Laat ons bidden.
Bidden we voor onze gezinnen. Om vreugde en vrede, bij het besef dat wij kinderen van God zijn. Vragen we dat we in de gezinnen een geloofsklimaat mogen bevorderen waarbij allen ervaren dat God in hun midden is. Laat ons bidden.
Intenties