Die typische Katholieke blijheid en zorgeloosheid. We vinden het bij Jezus in de parabel over de vogels in de lucht. Ze maaien niet en zaaien niet. Uw hemelse Vader voedt ze. Jullie zijn meer waard dan een zwerm mussen. Toch gaat het niet om louter zorgeloosheid. Het gaat erom dat wij mensen steeds eerst voor Gods willen kiezen. Altijd eerst voor Gods wil. Dan mag je ook vertrouwen dat God zal zorgen voor de dingen die jij nodig hebt.
Eucharistieviering in de parochie H. Augustinus, weekeinde van 10 en 11 november 2012, om 19.00 uur, om 09.30 en 11.00 uur in de kerk van de H. Jozef (Wassenaar), De Moeder Gods (Voorschoten) en de H. Willibrord (Oegstgeest – Willibrordfeest), door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren vanuit De Jozefkerk (kinderviering Sint Maarten) te Wassenaar (MP3)
Preek beluisteren vanuit De Jozefkerk (kinderviering Sint Maarten) te Wassenaar (MP3)
Eucharistieviering beluisteren vanuit De Moeder Gods te Voorschoten (MP3)
Preek beluisteren vanuit De Moeder Gods te Voorschoten (MP3)
Preek: B2012DHJ32BAUFX
Lezingen
E.L.: 1 Koningen 17,10-16
Ps.: 146 (145), 7, 8-9a, 9bc-10
T.L.: Hebreeën 9,24-28
All.: Apocalyps 2,10c
Ev.: Marcus 12,38-44
Homilie
Een kruik met olie en een pot met meel die niet leeg raken. Een wonderverhaal van de profeet Elia. Nog zo’n wonderverhaal, van zijn opvolger de profeet Elisa, is dat van de 20 gerstebroden voor 100 profeten. Ze aten en hielden over. Het zijn wonderverhalen die bij Jezus in overtreffende trap terugkomen als Jezus duizenden mensen te eten geeft met een paar broden en vissen.
Het doet me denken aan het moderne milieuvraagstuk. Overal op de wereld zoekt men naar hernieuwbare energie. Want olie raakt ooit op, steenkool ook, maar zonne-energie, wind- en waterkracht die raken nooit op. Misschien vind u de vergelijking wat vergezocht, maar ik denk dat ze met elkaar verband houden. De profeten, en Jezus in de eerste plaats, putten uit een andere bron, de oerbron waaruit alles zijn kracht krijgt, waar ook heel de natuur zijn oorsprong in vindt.
Toen Jezus eens met de Samaritaanse vrouw, aan de put van Jacob, in gesprek raakte, zei Hij: “Als jij dit aan Mij zou vragen, zou Ik je levend water geven, waarvan je nooit meer dorst krijgt”. Die vrouw wilde dat water wel, dan hoefde ze niet meer dagelijks dat hele eind naar de put te lopen.
Wat moeten wij in onze tijd met dit soort wonderverhalen? Zijn ze alleen maar symbolisch, als een verwijzing naar Gods overvloedige genade, Gods grote liefde en vergeving? Zijn het typische voorbeelden van een vertelstijl van vroeger die onze stijl niet meer is? Wat kunnen wij ermee?
Wij leven tenslotte in de tijd dat wij zelf de overvloed kunnen scheppen. Wij kunnen planten genetisch veranderen en hen dwingen om meer op te brengen, meer graan, meer groenten en fruit. We kunnen bemesten en aanpassen, we kunnen water pompen en besproeien. Wij hebben Gods Voorzienigheid niet meer nodig. Dus wat zeggen deze wonderverhalen ons nog?
Dit is misschien deels de oorzaak waardoor zoveel mensen geloof en Kerk steeds meer loslaten. Als je God niet nodig hebt, als alles is verzekerd, zelfs je inkomen, met eten en drinken in overvloed, drinkwater uit de kraan, een gevulde koelkast, volle schappen in de winkels en genoeg geld op de rekening. Waar hebben we God nog voor nodig?
Jezus zit bij de offerkist en ziet een weduwe haar laatste stuivers in de kist werpen. Hij is onder de indruk. De grote bedragen van de rijken, raken hem nauwelijks. Die paar stuivers, het was alles waar zij van moest leven, net als die weduwe bij Elia. “Het laatste wat we hebben”, zei ze. En net zoals die weduwe toch eerst voor Elia een broodje bakt en dus op God en op Gods Voorzienigheid vertrouwt, zo gooit deze weduwe haar stuivers in de offerkist. Dit geld is voor God, moet zij gedacht hebben. Vertrouwen op God, liefde voor God, geloof en plichtsgetrouwheid. Wij zouden zeggen: “Doe niet zo dom, God snapt heus wel dat je nog brood moet kopen. Denk je nu echt dat God wil dat jij je laatste stuivers in de offerkist doet?” Wij zouden zeggen …
Ja wat zouden wij zeggen? Hebben wij nog gevoel voor zo’n geloof, voor zo’n toewijding en zo’n vertrouwen? Jezus had er gevoel voor, want het sloot precies aan bij zijn eigen leven. Als Jezus op weg gaat naar Jeruzalem, vertrouwt Hij erop dat als Hij doet wat zijn Vader Hem vraagt, de Vader verder zal zorgen. Het is die typische Katholieke blijheid en zorgeloosheid. We vinden het bij Jezus in de parabel over de vogels in de lucht. Ze maaien niet en zaaien niet. Uw hemelse Vader voedt ze. Jullie zijn meer waard dan een zwerm mussen.
Toch gaat het niet om louter zorgeloosheid, dat kan ook een overmoedig en misschien wel gemakzuchtig vertrouwen zijn. Dat moet het precies niet zijn. Het gaat erom dat wij mensen steeds eerst voor Gods willen kiezen. Altijd eerst voor Gods wil. Dan mag je ook vertrouwen dat God zal zorgen voor de dingen die jij nodig hebt. Het sluit aan bij de lezingen van verleden week. “Hoor, Israël! De Heer onze God is de enige Heer. Gij zult de Heer uw God beminnen met geheel uw hart, geheel uw ziel, geheel uw verstand en geheel uw kracht. Het tweede is: Gij zult uw naaste beminnen als uzelf.”
De weduwe hoort in de vraag van de profeet een verzoek van God om Hem eerst dat broodje te geven. Ze hoort het en ze doet het. Ze gelooft dat God zal zorgen als zij doet wat Hij vraagt. De weduwe met de stuivers doet hetzelfde. Het was de dag dat zij naar de tempel zou gaan. Ze moest iets offeren, en dit was het. Ze geeft God wat ze heeft en God zal haar geven wat zij nodig heeft.
Het kan zijn dat wij door onze welvaart minder gevoelig zijn geworden voor deze levenshouding en levenskunst. Jezus brengt het ons in herinnering. Als wij Eucharistie vieren, erkennen wij dat we maar kleine mensen zijn, afhankelijk van Gods Voorzienigheid. Ons leven is als een ademtocht in de eeuwigheid. Onze aarde is een speldenknop in het heelal.
Misschien kan het ook andersom. Dat niet onze welvaart de bepalende factor is, maar ons geloof. Wanneer we de houding van deze twee weduwen terugvinden, als we deze les van Jezus leren, dan kunnen we vrij worden van ons bezit, dan verliest de welvaart zijn grip op ons, dan komen we los van de drang naar bezit of steeds meer. Laat dat onze bede zijn in deze Eucharistieviering; Dankzegging dat Gods Woord en Sacrament ons geneest, ons vrijmaakt, zodat wij kunnen geven en altijd genoeg overhouden. Dan begrijpen we beter dan ooit hoe waar deze oude verhalen zijn. Amen.
Voorbede
Bidden wij dat God zich over ons ontfermt.
Bidden wij voor alle mensen die in Jezus een bron van inspiratie gevonden hebben, voor allen die Hem willen navolgen. Vragen we dat Hij hen helpt los te laten, zodat zij in deze wereld vrij staan tegenover bezit, status of macht en zij in staat zijn te doen wat God vraagt. Laat ons bidden.
Bidden wij voor deze wereld, voor ons land, voor de hele samenleving. Vragen we dat mensen zich bewust worden van de vergankelijkheid van alles, zodat hun geest zich meer gaat richten op de echte waarden van gerechtigheid en liefde en hun hart zich richt op de eeuwigheid. Laat ons bidden.
Bidden wij voor de mensen die wereldwijd te lijden hebben onder de crisis. Dat deze omstandigheid hen niet van God en de naaste vervreemdt, maar hen helpt te groeien in geloof en vrijheid. Dat zij in God de Bron van het bestaan vinden. Laat ons bidden.
Bidden wij voor gezinnen en alleenstaanden, voor gehuwden en celibatairen, voor onze parochie van de H. Augustinus en onze locaties. Vragen we om die innerlijke vrijheid, die ons in staat stelt Jezus na te volgen en goed te doen. Laat ons bidden.
Intenties.