Jezus is een andere martelaar voor een andere vrijheid. De vrijheid om God te kennen zoals Hij zich heeft getoond in Jezus. God die Vader, Zoon en Geest is. God die in zichzelf ruimte biedt. God, niet als een alleenheerser, met alle macht over leven en dood, maar God die ons leven deelt in zijn Zoon, die ons lijden deelt. God die leven geeft door zijn Geest, die zelf dient en draagt.
Eucharistieviering 13 februari 2011, om 09.30 en 11.00 uur, in de parochies van de Heilige Willibrord en De Goede Herder, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2011DHJ06AAUFX
Lezingen
E.L.: Sirach 15,15-20
Ps.: 119 (118), 1-2, 4-5, 17-18, 33-34
T.L.: 1 Korintiërs 2,6-10
Al.: Johannes 8, 12
Ev.: Matteüs 5,17-37
Homilie
Een Anglicaanse priester in Caïro reageerde op het vertrek van Mubarak: “Farao is verdronken, zijn leger niet”. Iedereen die de val van de muur heeft meegemaakt, weet hoe hardnekkig de oude structuren zijn. Nu nog waait de de Sovjet geest door Rusland.
De eerste lezing geeft ons een visie op Gods wijsheid mee: Voor u liggen leven en dood. Wat je kiest, dat wordt je gegeven. Kies je voor een leven met God, dan kies je voor het leven. Zonder Hem kies je voor de dood. Voor het Joodse volk betekende dit het trouw naleven van de Wet van Mozes. Als je de Wet trouw naleefde, koos je voor God, en zo koos je voor het leven.
Ook de Egyptenaren in onze tijd willen voor het leven kiezen. Bij hun revolutie hebben vooral de nieuwe media een grote rol in gespeeld. Niet dat het zonder niet gelukt was, maar waarschijnlijk toch niet nu. Juist de combinatie van hoog opgeleide jongeren, internet, kunnen zien wat leeftijdgenoten in het Westen kunnen en mogen, maakte dat de jongere generatie het gevoel had niets meer te verliezen te hebben. De angst voorbij.
Bij de uittocht van het Joodse Volk uit Egypte was het andersom. Daar verdronk het leger, terwijl Farao aan de kant stond, en moest toezien hoe zijn soldaten allemaal kopje onder gingen met zijn wagens en paarden. Die nederlaag was totaal en ontluisterend, juist omdat hij alleen maar kon toekijken hoe van de elite van zijn machtige leger niets overbleef.
Ook Mubarak heeft moeten toekijken hoe zijn leger niets deed tegen het volk dat de weg naar de vrijheid koos. Nu is het niet Israël, maar Egypte zelf dat door de zee van een totaalregime heenloopt en veilig aan de overkant komt.
Maar is het nu vrij? Het volk Israël snakte al spoedig weer naar de vleespotten. In Rusland zijn er talloze die terugverlangen naar het Sovjet regime, want toen hadden ze beter te eten dan nu.
Er is vrijheid geboren, maar de vraag is wie deze vrijheid heeft verwekt. Wie is de vader van deze revolutie? In zekere zin het vrije Westen, maar met het vrije Westen ook ons kapitalisme, liberalisme, onze machtige media, ons commerciële model. Met deze geboorte is dit alles meegegeven als in de genen van deze nieuwe vrijheid. In het vrije Westen betekent democratie inmiddels ook een vrije pers, ook op het Internet, waarin de grenzen van fatsoen en respect dikwijls ver te zoeken zijn. Denk aan de doodsbedreigingen aan Mariska Orban-de Haas van Katholiek Nieuwsblad, vanwege haar strijd tegen het zover doorgevoerde liberale abortusbeleid.
Vrijheid. Onze Westerse wereld dreigt zelf weer in onvrijheid te verzinken. Onvrij tegenover een cultuur waarin de heersende mening alles bepaalt. Maar ook het Westen ervaart gaandeweg de nieuwe vrijheid van de moderne communicatiemiddelen. Met Hyves, Twitter, Facebook, maar ook Youtube en natuurlijk wereldwijd e-mailverkeer en internet over alle grenzen heen. Zo raken de TV maatschappijen gaandeweg hun greep kwijt en ontstaat er een nieuwe ruimte voor allen om eigen keuzes te maken. Tegelijk moeten we ook constateren dat die nieuwe wereld uiterst kwetsbaar is. Wie de digitale snelwegen bezitten, hebben macht. Wie Internet plat legt, legt een wereld plat. Wie telefoonverkeer blokkeert, zet een wereld vast. De vraag zal dus zijn wie de nieuwe heersers worden, in Oost en West?
Ik denk dat in de Islam-wereld nog een andere bevrijding nodig heeft. Zolang het verboden is de Koran te onderzoeken, zoals wij in het Westen de Bijbel mogen onderzoeken. Zolang de bronnen van de Koran taboe zijn, en de geschiedenis van het ontstaan gevangen blijft in een religieuze mythe. Zolang God in de Koran de absolute alleenheerser is. Zolang blijft het volk vatbaar voor de alleenheerser in de regering. Het godsbeeld beïnvloedt de manier waarop een bevolking naar haar regering kijkt.
Vandaag horen we Jezus zeggen. Ik ben niet gekomen om op te heffen maar om te vervullen. Jezus is een andere martelaar voor een andere vrijheid. De vrijheid om God te kennen zoals Hij zich heeft getoond in Jezus. God die Vader, Zoon en Geest is. God die in zichzelf ruimte biedt. God, niet als een alleenheerser, met alle macht over leven en dood, maar God die ons leven deelt in zijn Zoon, die ons lijden deelt. God die leven geeft door zijn Geest, die zelf dient en draagt.
Ook het Westen heeft opnieuw haar bevrijding nodig, omdat God is ingeruild voor een god van de markt, een god van de economie en de idee van vooruitgang. Welke generatie zal hier in het Vrije Westen de echte vrijheid afdwingen? Alleen zij die de uitzichtloosheid en gevangenschap van deze wereld zijn gaan ervaren en inzien.
Wanneer dat zal gebeuren, moeten we afwachten. Er zullen nog heel wat revoluties aan voorafgaan. Hier en nu mogen wij in ieder geval die vrijheid vieren in onze verbondenheid met Christus. Hij heeft ons reeds vrijgemaakt. Nu moeten we nog als vrije mensen leren leven. Amen.
Voorbede
Leggen wij al onze gebeden in de handen van onze hemelse Vader.
Bidden wij voor onze Kerk en voor alle mensen van goede wil. Vragen wij om een geest van eenvoud en liefde, een geest van trouw en geduld, een geest van inzet en doorzettingsvermogen, opdat Gods Koninkrijk zich over de hele aarde verbreidt. Laat ons bidden.
Bidden we voor onze samenleving, vragen wij om een geest van bezinning, dat onze maatschappij meer en meer tot besef mag komen dat onze toekomst ligt in eenvoud van hart en en eenvoud van leven. Laat ons bidden.
Bidden we voor alle parochianen in ons samenwerkingsverband. Vragen wij om evenwicht tussen leer en leven, tussen structuur en charisma, tussen bestuurders en werkgroepen, tussen gezag en eigen verantwoordelijkheid, tussen stevigheid en soepelheid. Laat ons bidden.
Bidden we voor onze parochianen, voor gezinnen, voor alleenstaanden, voor jong en oud, dat elk ja betrouwbaar mag blijken, dat liefde de onderlinge band mag versterken en een fundament mag zijn voor verdraagzaamheid en vrede. Laat ons bidden.
Intenties