Ga naar hoofdinhoud

“Mensen bij Jezus brengen” is in mijn priesterleven de drijfveer, want dat doet mensen goed, dat is heilzaam en geeft toekomst aan deze wereld.

Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerk van de H. Laurentius (Voorschoten), 22 mei 2016, om 14.30 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.

Eucharistieviering beluisteren (MP3)

Preek beluisteren (MP3)

Preek: C2016TRIN1CAUFX

Woord vooraf

Er gaat veel door mijn gedachten. Wanneer ik zo al jullie gezichten zie, dan is er bij elk gezicht een levensverhaal, een ontmoeting, een geschiedenis. Ik sta hier in dankbaarheid. De afgelopen dagen kreeg ik allerlei e-mails en brieven, van vrienden en bekenden en van collega’s die verhinderd zijn en daarom een kaartje of een e-mail stuurden. Woorden van waardering en dankbaarheid omdat ik als priester iets goeds heb mogen doen voor mensen. Dat ontroert me, evenals nu deze viering, omdat ik, waarschijnlijk beter dan velen van u, mijn eigen tekorten en beperkingen ken.

Wanneer we nu het gebed om ontferming bidden en zingen, is dat ook ontferming voor elkaar. Als mens en als priester en ben ik in deze 25 jaar dikwijls tekort geschoten. Het lukt ook niet steeds om de woorden en de gebaren te vinden om dat goed te maken, ook daarin ervaar ik mijn beperkingen. Daarvoor vraag ik in deze schuldbelijdenis niet alleen vergeving aan God, maar ook aan u. Wij schieten ook onderling tekort, daarom mogen we ook samen vergeving vragen aan God en aan elkaar. Doen we dat in de Kyrie-litanie.

Lezingen

E.L: Spreuken 8, 22-31
Psalm: 8, 4-5, 6-7, 8-9
T.L: Romeinen 5, 1-5
Vers: Openbaring: 1, 8
EV: Johannes 16, 12-15

Homilie

Deze dagen groeit opnieuw het besef dat de priesterroeping toch een wonderlijk mysterie is, want het had allemaal zo anders kunnen lopen. Ik had het werk van mijn vader kunnen voortzetten in de verwarming of in één van mijn andere beroepen kunnen blijven. Het had allemaal gekund; dan had ik daarmee een boterham verdiend voor mijn gezin. Het had goed en mooi geweest, want dit is ook een goede weg die gelukkig maakt.

Priesterroeping wordt wel eens met liefde vergeleken. Waarom deze man, waarom deze vrouw, tussen al die andere mannen en vrouwen? Zo is ook de priesterroeping in zijn diepte een mysterie. Waarom roept God mij, tussen al die andere mensen? Waarom roept God mij tot een celibatair leven, waarom roept God mij tot het priesterschap? Op die vraag bestaat geen simpel antwoord, dit ligt besloten in het mysterie van Gods liefde voor ons.

In de voorbije eeuw heeft het priesterschap nogal een ontwikkeling doorgemaakt. De status en de positie, het behoren bij de notabelen van de stad of het dorp, het belang dat aan een uitspraak werd gehecht, de invloed, ja ook de macht, is praktisch verdwenen, al lijkt dit hier in de kerk vandaag wel weer een beetje op toen. Dan is het goed om te beseffen dat in alle eeuwen het priesterschap is meegegroeid met de tijd. Paulus was als apostel een reiziger en verkondiger. Augustinus was als bisschop een denker, een theoloog en predikant. Pastoor van Ars was als parochiepriester een beroemd biechtvader. Priesters zijn de wereld ingetrokken als missionarissen, maar waren daarbij ook bouwkundigen om scholen te bouwen, werden medici, omdat dat nodig was, werden paleontologen en archeologen, omdat er in die gebieden zoveel te vinden was. Er is niet één beeld van de priester, wanneer we kijken naar hun werk. Het werk als priester is in onze tijd dan ook volop in beweging. Er is veel meer management, de menswetenschappen als psychologie, sociologie en groepsdynamica horen bij de opleiding.

Toch herkennen ondanks dat verschillende werk, al die priesters zich in elkaar, door die ene roeping. God roept en zendt je in zijn wijngaard om daar te doen wat nodig is en die wijngaard, dat bent u; dat zijn de mensen, dat is de wereld, dat is de Kerk. En dan is het goed dat die positie, die status is verdwenen, of zoals paus Franciscus het zo beeldend kan zeggen: “Een herder moet naar zijn kudde ruiken”.

Mijn eerste mis, 25 jaar geleden was net als nu op Drievuldigheidszondag, de zondag van de heilige Drie-eenheid. Wanneer mensen gedoopt worden, worden ze gedoopt in de Naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Wie een kruisteken maakt, zegt daarbij hardop of in stilte: In de Naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Wanneer ik aan het einde van de viering de zegen uitspreek, dan is dat een zegen in de Naam van de Drie-ene God, Vader, Zoon en heilige Geest.

Die opdracht tot dopen staat reeds in het Evangelie. Jezus heeft ons een totaal ander Godsbeeld, een totaal nieuw Godsidee gegeven en het kenmerk daarvan is eenheid. De eenheid in de natuur, de schepping, waar de eerste lezing over spreekt, de eenheid in het leven, de biologie, de eenheid tussen mensen, in een parochie, op school, in een dorp, de eenheid in een vriendengroep, in een gezin, in het huwelijk; van die eenheid is de diepste bron God Zelf, de bron van werkelijke eenheid is goddelijk. Nu is er ook een verhaal in de Bijbel over een verkeerde eenheid. Een criminele organisatie kan ook een sterke eenheid zijn. Zo staat het verhaal van de toren van Babel voor hen die eenheid scheppen met verkeerde bedoelingen. Dat bedreigt de mens altijd en ook de Kerk. Ideologieën kunnen ook eenheid scheppen, het geloof kan veranderen in een ideologie. Christus is onze garantie voor de goede eenheid en zo is Hij de deur naar God en naar de toekomst.

Jezus geeft ons een nieuwe visie op God. Één God en toch tegelijk ook Vader, Zoon en heilige Geest. Drie persoonlijkheden, drie die volkomen zichzelf zijn en toch één God. Verbondenheid met de Drie-ene God maakt het mogelijk om als individu jezelf te zijn en toch waarachtig in eenheid te zijn met de ander.

Eenheid is niet gemakkelijk, eenheid wordt steeds bedreigd, mede omdat we in onze cultuur zo gestimuleerd worden om individu te zijn met een eigen mening en veel eigen rechten. De kerk heeft tot taak de eenheid te bevorderen, de eenheid waarvan God de bron is. Dit is niet alleen de taak van de priester maar van heel de gemeenschap, ieder afzonderlijk ook heeft die taak. Die taak is bovendien oecumenisch en internationaal.

Als priester ben ik me bewust van tekorten en gebreken, niet alleen van mezelf en mijn collega’s, ook van de Kerk in het groot. We zijn allemaal mensen, van de kerkganger hier tot Paus Franciscus in Rome. Hoe beter je dat ziet, des te groter is de bewondering dat die Kerk al tweeduizend jaar doorgaat. Onze tijd vraagt om eenheid, omdat de krachten die verdeeldheid zaaien, krachten die vanuit eigenbelang of deelbelangen werken, dikwijls dominant zijn. Ook voor de moderne mens, de ietsist, de nietsist en de weetniet-ist kan dat voorbeeld van Jezus, zijn kijk op de wereld, inspirerend zijn, om aan de goede eenheid te werken. Dat sluit aan bij datgene wat in mijn priesterleven en dat van zoveel van mijn collega’s de drijfveer is; “mensen bij Jezus brengen”, want dat doet mensen goed, dat is heilzaam en geeft toekomst aan deze wereld. Amen.

Voorbede

Jezus nodigt ons uit te delen in de eenheid van God zelf, zo kunnen wij vol geloof en vertrouwen bidden:

Wij bidden voor de Kerk, dat de navolging van Christus door alle gelovigen, door alle Christenen en alle mensen van goede wil, eenheid brengt, de eenheid van Vader, Zoon en heilige Geest. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden voor onze samenleving dat Gods liefde de mensen tot eenheid brengt, dat het voorbeeld van Jezus mensen helpt hun eigenbelang te overwinnen ten gunste van het grotere gemeenschappelijke belang. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden om priesterroepingen om de dienst van de eenheid te vervullen door een leven in navolging van Christus, ten dienste van God en de mensen; ten dienste van Gods Koninkrijk. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, om eenheid in liefde, om begrip en geduld omdat mensen zo verschillend zijn, om vindingrijkheid zodat gezonde onderlinge verschillen een rijkdom worden. (Laat ons [zingend] bidden):

Intenties

Back To Top