Wat zou ons nog van slag kunnen brengen? Als God de dood zelfs overwint! Misschien klinkt het te gemakkelijk. Ik weet het. Maar laten die omstandigheden nooit het laatste woord hebben, nooit. Één alleen heeft het laatste woord, God en Hij zegt ons: ‘Jezus is verrezen’.
Eucharistieviering 30 maart 2002, om 19.00 uur, in de parochie van de H. Bartholomeus te Poeldijk, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2002TMPPWA
Lezingen
E.L: Gen. 1,1 – 2,2
T.L: Ex. 14,15 – 11,1
Ep: Rom. 6, 3-11
EV: Mt. 28, 1-10
Homilie
Hoevelen van u kennen dit gevoel. ‘Vrees en vreugde.’ Ik kom het zo dikwijls tegen bij uitvaarten, in het eerste gesprek soms met de familie. Man of vrouw of de kinderen zeggen dan, ‘het is erg dat we hem of haar moeten missen, maar het is beter zo. Of de zieke zelf, die weet dat hij ongeneeslijk ziek is, die naar de hemel verlangt, maar die de dood vreest en opziet tegen het sterven. Gemengde gevoelens, tegenstrijdige gevoelens, hoogtepunt en dieptepunt bij elkaar, ‘vrees en vreugde’, het thema van deze paaswake.
Hoeveel echtgenoten, weduwen en weduwnaars, zeggen later niet, ik wou dat ik een bericht uit de hemel kreeg, een boodschap met de strekking: ‘Het is hier goed, ik ben gelukkig, ik leef, in ben bij al mijn dierbaren, ik kom je zeggen: ‘God is goed, God is liefde, wees niet bevreesd, ik leef in het volmaakte licht’.
Dan kun je jaloers zijn op de twee Maria’s uit dit Paasevangelie. Grote droefheid en een trouwe liefde heeft hen naar het graf gebracht. Maar de droefheid keert daar in vreugde. Een hemelboodschapper verschijnt in hemellicht met een hemelbericht: ‘Hij is verrezen, zoals Hij gezegd heeft, zeg het verder: Hij is verrezen van de doden’. Het is om jaloers op te zijn.
Hoeveel echtgenoten en echtgenotes zeggen na het overlijden niet: ‘Ik wou dat ik haar of hem nog even kon zien, nog even kon vasthouden, nog even zeggen hoeveel ik van hem houd, nog even sorry zeggen, nog even danken voor alles wat hij voor me heeft gedaan. De een droomt het en vind daar troost in, een ander spreekt het uit in gebed, weer een ander schrijft het in een brief en geeft die mee in het graf als een nagezonden bericht.
Dan kun je jaloers zijn op deze vrouwen in het evangelie. ‘En zie, Jezus kwam hen tegemoet en zei: ‘weest gegroet’. Ze traden op Hem toe, omklemden zijn voeten, en aanbaden Hem.’ Een droom wordt werkelijkheid, het ongelooflijke wordt waar, ze voelen Hem, ze zien Hem, ze raken Hem aan; het onmogelijke gebeurt, dood wordt leven, lijden wordt vreugde, gehoorzaamheid wordt vrijheid, dienen wordt overwinnen. Ze omklemmen zijn voeten en aanbidden hem. Om jaloers op te zijn.
Hoevelen in onze tijd zeggen niet: ‘er is er nog nooit een teruggekeerd’. Hoevelen zeggen niet: ‘dood is dood’. Wanneer kunnen wij het geloven? Als we het met eigen ogen zien, als onze dierbare plotseling verschijnt, als de kist plotseling leeg is? Zouden wij dan geloven? Of denken we dan dat we hallucineren? Wanneer kunnen wij geloven? Als we onze dierbare aan kunnen raken, even spreken, vragen hoe het is? Zouden we dan geloven of denken we dan later dat we het slechts gedroomd hebben?
Is het waar dat wij jaloers kunnen zijn op deze vrouwen, op die eerste leerlingen, omdat zij het wel hebben meegemaakt. Maar ook na hen is er niemand meer verrezen, alleen van Maria de moeder van Jezus, geloven we dat haar lichaam niet op aarde is gebleven. Maar alle anderen zijn gewoon gestorven, hun resten rusten nog in of op deze aarde. En toch was het voor hen genoeg, dat die ene opstond uit de dood en aan hen verscheen.
Waarom jaloers zijn? Hier vieren we in tekenen dezelfde werkelijkheid. Want Christus is dezelfde gisteren, heden en voor altijd. Waarom jaloers zijn? De dood éénmaal overwonnen is voor altíjd overwonnen. Hier hebben we het gevierd: De engel komt met hemellicht, met vuur uit de hemel, zo hebben we de Paaskaars ontstoken, Licht van Christus. Toen beefde de aarde op haar fundamenten, want haar enige zekerheid, de dood was niet zeker meer, haar enige definitieve macht, de onderwereld was haar macht kwijt, de aarde zelf werd van haar boeien en haar doem bevrijd. En zo mocht vanavond deze kerk trillen onder het orgelgeluid en de zang van duizend kelen in het gloria, het lied van de overwinning.
Waarom jaloers zijn op deze vrouwen? Is er iets dat ons na deze nacht nog gevangen kan houden? Is er een droefheid die het laatste woord heeft? Laat het geloof niet verkommeren, laat vannacht uw geloof verrijzen. Zie naar de tekenen en laat je twijfel door het geloof overwinnen.
Wat zou ons nog van slag kunnen brengen. Het verlies van een dierbare? Maar na de tijd van droefheid krijgt ons geloof het voor het zeggen. Zelfs eenzaamheid heeft niet meer het laatste woord als we samenkomen in geloof en het leven van onze dierbaren vieren.
Wat zou ons nog van slag kunnen brengen? Oorlog in het Midden Oosten, politieke chaos en toegenomen criminaliteit in ons land dat bol staat van de drugsdealers. Wat brengt ons nog van slag, werkloosheid, zorgen om het geloof van de jeugd? Als God de dood zelfs overwint!
Misschien klinkt het te gemakkelijk. Ik weet het. Misschien gaat het langs je heen, omdat je het te goed hebt, omdat je bezig bent met andere dingen en nog niet toe bent aan deze gedachten. Misschien klinkt het te mooi, want soms kun je de vreugde nog niet aan omdat de rouw nog niet voorbij is, en soms kan blijheid niet doorzetten omdat je midden in de problemen zit. Maar laten die omstandigheden nooit het laatste woord hebben, nooit. Één alleen heeft het laatste woord, God en Hij zegt ons: ‘Jezus is verrezen’. Amen. Alleluia. Zalig Pasen.