Uitvaarten

Donderdag 14 december 2017, hoofdcelebrant Mgr. J.H.J. van den Hende, H. Adrianuskerk te Langeraar.

Afscheid nemen van je moeder, schoonmoeder, oma, valt niet mee. Ook al gun je haar de rust en de vrede in God. Bij een afscheid komen allerlei gevoelens aan bod die je nu definitief een plek moet gaan geven.

“Zal mijn geloof als een licht blijven branden en zal de Heer mij aan zijn feestmaal uitnodigen?” Hij heeft het geloof tot het einde toe bewaard, het is als een licht blijven branden.

Veel van haar kracht zat in haar geloof. Een solide en trouw geloof. Daarin wist zij intelligentie en bekwaamheid te combineren met een gelovige eenvoud die kostbaar is.

In het huis van de hemelse Vader is ruimte voor velen: Het Vaderhart van God biedt ruimte aan elke mens. Geen mens te min, te slecht of wat dan ook, voor iedere mens is er ruimte in Gods vaderhart. Als je maar bereid bent naar jezelf te kijken en je tekorten onder ogen te zien.

We zijn samen in een dankviering. Zo heeft Huib dat gevraagd. Een dankviering vanwege een gezegend leven, een leven in verbondenheid met God en de mensen, met de Kerk en met de maatschappij. Is het dan geen afscheid, is er geen verdriet vanwege het moeten loslaten? Het een sluit het ander niet uit. Bij het verdriet overheerst de dankbaarheid dat Huib, na een lang proces van loslaten, nu naar het vaderhuis mag gaan, waar zijn hart heel zijn leven op was gericht.

Dit is niet Gods plan. Zoiets gruwelijks heeft uit zichzelf geen bedoeling. Het kan pas betekenis krijgen, wanneer wij het zelf ter hand nemen en veranderen met Gods hulp. Het enige dat nog telt is dat de liefde wint. Dat we elkaar juist nog méér beminnen, dat we nog méér zorg voor elkaar hebben.