Ga naar hoofdinhoud

Ieder heeft op zijn of haar plaats die ervaring voor roeping. De Heer nodigt mij uit deze weg te gaan.

Eucharistievieringen in het weekeinde van 14 en 15 mei 2011, om 17.00 en 19.00 uur, 09.30, en 11.00 uur in de parochiekerken van De Goede Herder en de Heilige Jozef te Wassenaar, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.

Viering beluisteren (MP3)

Preek beluisteren (MP3)

Preek: A2011TMP04AAUFX

Lezingen

E.L.: Handelingen 2,14a.36-41
Ps.: 23 (22), 1-3a, 3b-4, 5-6
T.L.: 1 Petrus 2,20b-25
VE.: Johannes 10,14
Ev.: Johannes 10,1-10

Homilie

Het is vandaag “Roepingenzondag”. In het Evangelie van dit weekend horen we over Jezus als de Goede Herder. Voor dit jaar heeft onze paus op 10 februari een thema bekend gemaakt voor roepingenzondag. Dit luidt: ‘Roepingen bevorderen in de lokale Kerk’ Volgens de Paus wordt de vitaliteit van een kerkgemeenschap zichtbaar wanneer daar roepingen worden gewekt.

Paus Benedictus XVI beklemtoont in zijn boodschap bij gelegenheid van roepingenzondag het belang van het gebed voor roepingen in gezinnen, in parochies en in gebedskringen. Daarnaast is het volgens de Paus wezenlijk belangrijk dat elke lokale Kerk een grotere gevoeligheid ontwikkelt voor het roepingenpastoraat door jonge mensen te helpen om te groeien in een oprechte vriendschap met de Heer. Hij noemt voor die vriendschap met de Heer drie punten die daarvoor van belang zijn: het persoonlijk en liturgisch gebed, het aandachtig lezen van de Schrift en het luisteren naar het woord van God.

Eigenlijk geeft Hij ons hiermee een compleet programma mee. We zijn bezig met de clustering, samenwerking tussen lokale kerken. Die clustering moet leiden tot vitale geloofsgemeenschappen. Dan denken we aan Eerste Communies, Vormsels, huwelijken, de vieringen op zondag, maar ook activiteiten in de diaconie, straatpastoraat, huisbezoek, aandacht voor zieken, eenzamen, mensen die minder mobiel worden. Vitale geloofsgemeenschappen laten zien dat zij Jezus roepstem serieus nemen en in dat rijtje plaatst de paus vandaag dus ook de roeping.

In het verleden was dit een vanzelfsprekend onderdeel. Roeping was alom aanwezig. Zusters en paters op school, missies in de kerk. Het werd als een eer gezien als een of meer van de kinderen zich helemaal zou geven aan de Kerk en het Evangelie, aan dienstbaarheid in onderwijs of in ziekenhuizen. Er was een beleving van een ideaal.

Maar zoals veel gewone dingen minder gewoon zijn geworden, zo is het ook met de roeping gegaan. Ik sluit me graag aan bij de visie van de Paus. Het aantal roepingen is een graadmeter van het geloof van een gemeenschap. Als er in onze tijd een crisis in de roepingen is, dan weerspiegelt dat de crisis van het geloof in de kerk.

De roepingen in het verleden vonden op een andere manier hun weg dan in het heden. De roeping in het verleden was een sociaal gedragen roeping. De omgeving vond het mooi, vond het een ideaal, en stimuleerde dat. Op de scholen en in de kerken zag je voorbeelden. Die voorbeelden hielden een spiegel voor. Het was een eer en om die eer zat zelfs nog een gevoel van status, van erkenning en van waardering. Er zaten ook hele andere factoren nog om heen. De factor die ik in het Westland tegen kwam. Jongens die iets meer wilden, die wilden studeren en verder wilden, die konden kiezen: of in de tuin of roeping. En voor sommigen was die keuze niet moeilijk. Dat gaf wel problemen. Want gaandeweg hun studie ontdekten ze vaak, dat waarvoor ze daar zaten niet echt hun roeping was. Ze volgden graag de studie, deden gymnasium opleiding, maar moesten toch na verloop van jaren erkennen: dit is niet mijn roeping. En er waren priesters die desondanks gewijd waren, maar in de crisis van de zestiger jaren tot de conclusie kwamen: Dit was niet mijn weg. Dit is niet mijn weg. Ik moet die weg niet voortzetten. En ze traden uit. Roeping in het verleden was een onderdeel van een geloofscultuur die ook zijn veilige bakens had in de zuil, in de katholieke zuil van de maatschappij.

Roepingen in onze tijd gaan totaal anders. Er is geen katholieke zuil meer. Het zijn veelal kleine gezinnen en ouders verliezen perspectief op kleinkinderen als één van de kinderen een celibataire roeping wil volgen. Stimulans uit de gezinnen is er vaak minimaal. Op dit ogenblik zijn meerderde roepingen op het seminarie van jongens die niet eens katholiek waren. Die via een omweg het katholieke geloof hebben leren kennen en op die weg hun roeping hebben ontdekt en nu op het seminarie zitten. Allemaal getuigen ze, en dit weekeinde zal één van de studenten ook in de Jozef een korte getuigenis geven, van een persoonlijke roeping. Jezus is in hun leven binnengekomen en heeft die beleving van geroepen worden in hen aangeraakt. Allemaal op een of andere manier hebben ze een verhaal waarin ze duidelijk maken: en hier was Jezus in mijn leven aanwezig. En hier werd ik mij bewust dat hij mij meer vroeg, meer dan het gewone. Dat is de bijzonder roeping en daar gaat het op roepingenzondag natuurlijk ook om, de bijzondere roeping tot priesterschap, diaconaat, religieus leven, en in dat verlengde ook pastoraal werk.

Ik zou de roeping toch ook in zijn brede context willen zien. Wat in het verleden gewoon was, het huwelijk, wordt meer en meer een roeping. In de maatschappij is het niet gewoon meer om te trouwen. Laat staan om geen seksualiteit te beleven voor het huwelijk. Dat wordt bijna als abnormaal gezien. De liefde beleven naar het model van de kerk en het Evangelie, is niet van deze tijd. Dus op dit moment wordt het huwelijk ook steeds meer roeping. En de trouw in het huwelijk wordt ook steeds meer de trouw aan je roeping. Dat betekent ook dat gehuwden in onze tijd zich steeds meer bewust worden van de rol van Christus binnen hun huwelijk. Als je door hem geroepen bent tot een bepaalde levensstaat en je merkt dat die levensstaat in deze tijd onder druk staat, scheiden is makkelijker geworden, te makkelijk, dan moeten we ons bewust worden dat we juist in die roeping ook onze band met Jezus zo moeten verdiepen, zo moeten versterken, net als priesters, net als diakens, net als religieuzen, net als pastorale werkers, om die roeping ook te kunnen beleven en ook in stand te kunnen houden, maar ook de blijdschap en de vreugde van die roeping te mogen ervaren.

Roepingenzondag met de speciale roepingen, maar ook die speciale algemene roeping om christen te zijn om gelovige te zijn, op al de plaatsen waar je staat. En of dat nu binnen het huwelijk is, of celibatair, of dat je weduwe of weduwnaar bent en zegt ik wil niet meer een nieuwe relatie beginnen, ieder heeft op zijn of haar plaats die ervaring voor roeping. De Heer nodigt mij uit deze weg te gaan. Laten we vandaag daarvoor bidden. Dat ieder van ons zijn of haar roeping met vreugde steeds opnieuw ontvangt, elke dag opnieuw en met vreugde mag vervullen. Amen.

Voorbede

Bidden wij tot God die ons roept en zendt.

Bidden wij voor de Kerk, voor de gedoopten, dat allen zich bewust mogen zijn van hun roeping en zending. Vragen we dat God blijft spreken in ons hart, vragen we om de heilige Geest, opdat allen Gods roepstem verstaan en erop antwoorden in woord en daad. Laat ons bidden.

Bidden we voor onze wereld, vragen wij om meer bezinning, meer rust, meer toewijding. Dat mensen zich werkelijk bewust zijn van de diepere waarden, dat zij zoeken naar de zin en de betekenis van ons bestaan. Laat ons bidden.

Bidden we voor onze nieuwe bisschop Johannes van den Hende, om inspiratie en kracht voor deze nieuwe taak. Vragen we Gods genade voor hem, dat hij het Evangelie weet te verkondigen en de gelovigen in de Randstad weet te bereiken. Laat ons bidden.

Bidden we voor de parochianen in ons cluster, voor gezinnen, voor alleenstaanden, voor jong en oud, dat iedereen zich geroepen mag weten voor een persoonlijke bijdrage aan Gods koninkrijk. Laat ons bidden.

Intenties

Back To Top