Gods barmhartigheid is de echte basis voor een liefdevolle samenleving.
Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerken van de H. Willibrord (Oegstgeest), de H. Willibrordus (Wassenaar) en De Goede Herder (Wassenaar), weekeinde van 26 en 27 april 2014, om 19.00 uur, 09.30 en 11.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren vanuit De Goede Herder (MP3)
Preek beluisteren vanuit De Goede Herder (MP3)
Eucharistieviering beluisteren vanuit de Willibroduskerk (MP3)
Preek beluisteren vanuit De Willibrorduskerk (MP3)
Preek: A2014TMP02AAUFX
Lezingen
E.L: Handelingen 2,42-47
Ps: 118 (117), 2-4, 13-15, 23-24
T.L: 1 Petrus 1,3-9
V.E: Johannes 20,29
Ev.: Johannes 20,19-31
Homilie
Het is weer een gevuld weekeinde. Zaterdag Koningsdag. Daarna de zondag van de Goddelijke barmhartigheid. Het einde van de Paasweek en een Evangelie waarin Jezus zijn leerlingen tegemoet treedt met zijn vredeswens. Samen met paus Johannes XXIII, wordt paus Johannes Paulus II deze zondag heilig verklaard. Hij heeft deze zondag jaren geleden zelf een extra titel gegeven: Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Op de vooravond van deze zondag op 2 april 2005 is hij gestorven en naar het huis van de hemelse Vader gegaan. Johannes Paulus II heeft zich enorm ingezet voor vrede en vrijheid in zijn vaderland Polen en de val van het ijzeren gordijn is mede door zijn inzet werkelijkheid geworden.
Sinds 1967 kent de Katholieke Kerk 1 januari als wereld-gebedsdag voor de vrede. Ook sinds 1967 is er de vredesweek in september, toen begonnen door IKV-Pax Christi. Op 21 september is er ook de Internationale Dag van de Vrede, door de Verenigde Naties in 1981 vastgesteld. Helaas blijkt dat dit vooral binnen de kerken en binnen de oecumene nog wat aandacht krijgt maar daarbuiten niet zoveel.
Deze zondag aan het einde van de paasweek, zou je in zekere zin ook een vredeszondag kunnen noemen, omdat Jezus vandaag zijn leerlingen met deze woorden tegemoet treedt. Jezus kwam binnen, ging in hun midden staan en zei: “Vrede zij u.” En even later zei Jezus nogmaals tot hen: “Vrede zij u …”
Is er nu een verschil tussen de vrede die Jezus zijn leerlingen en ons wenst en de vrede zoals die op vredesconferenties wordt besproken? Één verschil is duidelijk door wie het zegt. Jezus kwam binnen, ging in hun midden staan en zei: “Vrede zij u.” Na dit gezegd te hebben toonde Hij hun zijn handen en zijn zijde. Degene die, onschuldig, het meest geleden heeft, toont de tekenen van zijn lijden en sterven, maar niet als een aanklacht tegen hen; Jezus maakt ze tot teken van zijn vergeving.
Op deze zondag van de goddelijke barmhartigheid klinkt die vredewens van Jezus als een woord van barmhartigheid. Daarmee maakt Hij duidelijk dat zijn vrede alleen werkelijkheid kan worden door barmhartigheid. De vrede die Hij ons brengt, begint doordat God barmhartig is, God begint met de vergeving, God begint met zijn liefde, God begint met zijn vrede. Zo komt Hij naar ons toe.
Dat was al zo met Jezus’ geboorte; Emmanuel, God met ons, weerloos en klein, bedreigd door Herodes en zijn soldaten, gevlucht en teruggekeerd. Hij treedt geweldloos op in Jeruzalem, komt binnen op de rug van een ezeltje. Hij is de vredeskoning die de stad van Vrede binnentrekt om zijn vrede te brengen. Maar wie wil zijn vrede? Wil de wereld de vrede van Christus, die geweldloze vrede? Want geweldloze vrede is de vrede van het geduld, de vrede waarin je provocaties opvangt en niet met geweld beantwoordt, dat is de vrede van vergeving. Maar wie wil vergeven; alles draait steeds om vergelding.
De zondag van de goddelijke barmhartigheid doet ons opnieuw beseffen dat Christus een nieuwe kans aan onze wereld geeft en niet alleen aan de wereld; ook aan de Kerk. Want kijkend naar de geschiedenis, moeten we tot onze schande erkennen dat in de achterliggende eeuwen heel wat Christenen met Christenen in strijd zijn geweest. Hoe komt het dat Christenen in zoveel eeuwen niet de weg van Christus naar vrede hebben kunnen vinden. Het roept de vraag op of Europa ooit wel echt Christelijk is geweest. In zoveel eeuwen opnieuw waren politiek, macht, het eigen gelijk, handelsrechten, de beschikking over steden en wegen doorslaggevend en niet het feit dat wij allen kinderen van God zijn; hoevaak is theologie en religie aangepast aan de politiek, om oorlogen te legitimeren? Als niet het voorbeeld van Jezus doorslaggevend is maar onze economie, is Europa dan ooit werkelijk Christelijk geweest. Of moeten we dan toch vooral kijken naar individuen, mensen die tegen de stroom van de tijd in trouw zijn gebleven aan Christus en zo zijn Evangelie hebben door gedragen, de heiligen in de tijd?
Johannes Paulus II en paus Johannes XXIII worden dit weekeinde heilig verklaard omdat zij de Kerk wilden hervormen tegen de stroom van de tijd in. Zij hebben die barmhartigheid van God opnieuw naar voren hebben gebracht. Johannes XXIII straalde door zijn beminnelijkheid deze barmhartigheid reeds uit en door het uitroepen van het Tweede Vaticaans Concilie heeft hij de Kerk terug willen brengen naar de Bron die Christus is. Johannes Paulus II heeft zich gedurende zijn lang pontificaat ervoor ingezet om de vruchten van dat Tweede Vaticaans Concilie door te geven en uit te werken. Aan de ene kant door zijn encyclieken en aansporingen, maar ook door zijn vastberadenheid en inzicht in de internationale politiek.
Vrede door barmhartigheid mag het thema zijn vandaag. Het is een vrede die Hem alles heeft gekost. Jezus stelt ons zijn wondetekenen voor ogen. Hij zendt Hij ons allen eropuit: Zoals de Vader Mij gezonden heeft zo zend Ik u.” Hij blies over hen en zei: “Ontvangt de heilige Geest. Als gij iemand zonden vergeeft, dan zijn ze vergeven, en als gij ze niet vergeeft, zijn ze niet vergeven.” De nieuwe wereld met een nieuwe vrede zal steunen op gerechtigheid door vergeving. Vrede door barmhartigheid. Amen.
Voorbede
Bidden wij met de paasvreugde in ons hart.
Wij bidden voor alle gelovigen en alle mensen van goede wil. Dat de barmhartigheid steeds mag overwinnen, dat vergeving de basis mag zijn voor vrede in de wereld. Bidden we voor onze koning en het koningshuis, dat vrede hun deel mag zijn en dat zij zelf steeds vredebrengers zijn. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor onze samenleving, voor alle politici, legerleiding, wapenfabrikanten en zoveel machthebbers, dat zij van Jezus de nieuwe weg naar vrede mogen leren. Bidden wij voor hen die werken aan vrede, om een eindeloos geduld en kracht om stand te houden. (Laat ons bidden.)
Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekern, wij vragen dat de vergevende liefde waarmee Jezus ons tegemoet treedt onze harten mag raken en omvormen tot bronnen van vrede voor alle mensen met wie we leven. (Laat ons bidden.)
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor ouders, kinderen en kleinkinderen, dat de vrede van Christus in hun huizen mag wonen, dat allen mogen ontdekken dat zijn barmhartigheid de echte basis is voor een liefdevolle samenleving. (Laat ons bidden.)
Intenties