Ga naar hoofdinhoud

Laten we blijven aankloppen aan Gods hart om meer roepingen. Laten we ook zelf met de Geest meewerken en jonge mensen op het juiste moment aanspreken. Zodat God zijn werk kan doen en hun harten kan raken.

Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerken van de H. Joannes de Doper (Katwijk), weekeinde van 10 en 11 mei 2014, om 19.00 uur en 09.30, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.

Eucharistieviering beluisteren (MP3)

Preek beluisteren (MP3)

Preek: A2014TMP04AAUFX

Lezingen

E.L: Handelingen 2,14a. 36-41
Ps: 23 (22), 1-3a, 3b-4, 5, 6
T.L: 1 Petrus 2,20b-25
V.E: Johannes 10,14
Ev.: Johannes 10,1-10

Homilie

Deze zaterdag was er op Vronesteyn de jaarlijkse donateursdag. Meer dan 100 donateurs namen de moeite om door het slechte weer naar Voorburg te komen. We vierden met onze bisschop de Eucharistie in de Martinuskerk met een kopje koffie en een broodje als lunch. Daarna kwam iedereen naar Vronesteyn.

De gasten werden in vijf groepen verdeeld en deze rouleerden door het huis. Ik mocht in de kapel van Vronesteyn een toelichting geven op de taak van de spirituaal en de ontwikkeling van de roeping van de studenten.

Wanneer je de roeping van hedendaagse roepingen vergelijkt met 70 jaar geleden, dan is er een wereld van verschil. In de generatie net voor de mijne was het heel gewoon wanneer in een gezin een of meer kinderen kozen voor het religieuze leven. In het oude testament werd de oudste zoon aan God toegewijd. Van daaruit ontstond het idee dat het mooi is als de oudste zoon priester wordt. Vraag je aan een oudere priester iets te vertellen over zijn roeping, dan hoor je vaak dat er een missionaris in de klas kwam, die zo boeiend vertelde en dat er wel vijf of zes jongens uit de klas naar een seminarie of een orde of congregatie gingen. Dat gebeurde met meisjes als een zuster kwam vertellen over de missie.

Roeping was vaak een groepsgebeuren, het werd gedragen door de omgeving, het was geaccepteerd, er zat een avontuurlijk kantje aan, zeker als je naar de missie wilde en in veel kringen was er ook wel wat bewondering voor. Bovendien was je verzekerd van een goede studie en vorming. In de jaren van de grote gezinnen was die kans er lang niet voor iedereen.

In onze tijd is roeping heel persoonlijk, heel individueel. De jongens en mannen die aankloppen bij Vronesteyn omdat ze priester of diaken willen worden, hebben vaak een hele weg afgelegd. Een heel eigen weg. Een deel van onze studenten, bijna de helft, komt vanuit een protestantse achtergrond of uit een omgeving zonder geloof. Alle studenten van Vronesteyn hebben hun eigen roeping-verhaal. Bij ieder van hen is God op een bijzondere manier aan het werk geweest. Dat maakt dat we ons in deze tijd ook meer bewust zijn dat roeping een gave is, een gave om voor te bidden.

Onze bisschop wees daar ook in zijn preek op. Natuurlijk weet God wat wij nodig hebben. Wij hebben geroepenen nodig binnen onze gemeenschap. Maar als wij bidden, maken we God duidelijk hoezeer wij hen nodig hebben. Wanneer wij niet om roepingen bidden, geven we een ander signaal aan God. Dan zeggen we, fijn als er priesters zijn, maar als ze er niet zijn, ook goed. Wanneer we bidden om roepingen, laten we God merken dat wij hen echt nodig hebben en is het aan Hem om de harten van jonge mensen te raken.

Toch is bidden om roepingen niet genoeg. Wat dan nog meer? Natuurlijk was het ook een donateursdag. Mensen steunen de priesteropleiding, want studie, dagelijkse kosten, woning, voeding, verzekering, alles bij elkaar opgeteld is dat bijna € 200.000,- per jaar. Maar dat is niet waar ik nu aan denk. Bidden om roepingen is niet genoeg. Het valt op dat in veel roepingenverhalen jonge mensen ook zijn aangesproken door iemand die zich hardop afvroeg of priesterschap niet iets voor hem zou zijn. Sommige jongens die daar zelf al over nadachten voelden zich ineens geraakt, omdat een ander erover begon.

Natuurlijk moet je niet in het wilde weg aan iedere jongen vragen of priesterschap iets voor hem is, maar het andere uiterste is dat het helemaal niet wordt gevraagd. Je moet ook nadenken voor je zoiets vraagt, want de taak is niet licht, het is een zesjarige studie op academisch niveau, in het werk als priester moet je op veel terreinen werkzaam kunnen zijn. Het moet ook niet een vraag zijn als in een wervingscampagne. Deze vraag stel je omdat God het in jouw hart legt. Als Hij door jou heen die vraag wil stellen, dan zijn we zijn mond en kan het bij de ander binnenkomen als een moment van roeping. Er is veel veranderd en ook al hebben we nu minder roepingen dan vroeger, er is iets positiefs aan omdat de roeping nu veel bewuster en persoonlijker wordt ervaren en beantwoord.

Dit weekeinde is het de zondag van de Goede Herder en daarom roepingenzondag. De priester en de diaken heeft één voorbeeld en dat is Christus. Hij is de Goede Herder die zijn leven geeft voor zijn schapen. Vanaf zijn doop is Jezus alleen nog bezig geweest voor Gods Koninkrijk, Hij verzamelde leerlingen, gaf hen onderricht, begeleide hen, verkondigde de Blijde Boodschap, was bekommerd om zieken en mensen met een handicap. Hij bleef trouw aan zijn roeping toen er tegenwerking kwam, dat hield Hij vol tot op het kruis. Jezus als De Goede Herder is ons referentiepunt. Vanaf de wijding heeft de priester nog maar een belang en dat is net als Christus de mensen bij God brengen, door verkondiging, onderricht en nabijheid in moeilijke tijden opdat zij steeds de weg naar God vinden en terugvinden.

Ik heb afgelopen zaterdag op Vronesteyn nog meer verteld, maar dan wordt de preek te lang. Laten we blijven bidden, aankloppen aan Gods hart, om meer roepingen. Laten we zelf met de Geest meewerken en jonge mensen op het juiste moment aanspreken. Zodat God zijn werk kan doen en hun harten raken. Amen.

Voorbede

Leggen wij al onze vragen aan God voor.

Wij bidden om navolgers van de Goede Herder, navolgers onder alle gelovigen, en bijzonder ook om roepingen tot diaconaat en priesterschap; vragen we om werkers in de wijgaard die goede herder willen zijn in navolging van Christus. (Laat ons [zingend] bidden.)

Wij bidden voor onze wereld, voor alle herders in de samenleving, voor mannen en vrouwen, dat zij het voorbeeld van de Goede Herder voor ogen houden en alle bekoring van eigenbelang overwinnen. (Laat ons bidden.)

Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekern, dat we positief en met een open geest en hart spreken over geloof en roeping, zodat jonge mensen ook door ons de kans krijgen Gods roepstem te verstaan. (Laat ons bidden.)

Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor ouders, kinderen en kleinkinderen, dat ook binnen de gezinnen een klimaat mag groeien waarin God zijn roepstem kan laten klinken. (Laat ons bidden.)

Intenties

Back To Top