We zijn hier samen omdat we zijn ingegaan op de uitnodiging van de koning voor de bruiloft van de zoon. Hier in de Eucharistie zijn wij gasten aan het bruiloftsmaal van het Lam. Straks zendt de Heer ons huiswaarts om nog meer mensen samen te brengen, zodat ook zij kunnen aansluiten bij het feest van de Emmanuel, God met ons.
Eucharistieviering in de kerken van Albertus Magnus (Blijdorp) de H.H. Laurentius en Elisabeth (kathedraal), de H. Liduina (Hillegersberg), weekeinde van 10 en 11 oktober 2020, om 12.00, 17.00, 19.00, 09.30 en 11.00 uur, door plebaan Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2020DHJ28A
Lezingen
E.L: Jesaja 25, 6-10a
Psalm: Ps. 23 (22), 1-3a, 3b-4, 5, 6
T.L: Filippenzen 4, 12-14. 19-20
All: Cf. Efese 1, 17-18
EV: Matteüs 22, 1-14 of 1-10
Homilie
“Velen zijn geroepen maar weinigen uitverkoren.” Daarmee eindigt het Evangelie vandaag. Ik moet denken aan het kerkbezoek in deze dagen. Ook voor corona was het kerkbezoek in Nederland al enorm gedaald. De kerken zijn regelmatig in beeld, soms positief rond paus Franciscus, soms negatief, recent rond kerkbezoek in Staphorst, maar de uitnodiging van God uit blijft. Velen zijn geroepen. Of zit daar toch een probleem? Voelen mensen zich niet meer geroepen om naar de kerk te gaan? Horen ze de kerkklokken niet meer als uitnodiging als oproep?
We hebben sinds een paar jaar het weekend van de kerkproeverij. Een oecumenisch initiatief, overgewaaid vanuit het buitenland. In dat weekend worden parochianen aangespoord anderen uit te nodigen om een keer mee te gaan naar de kerk. In deze coronatijd heeft dat weinig zin, want we gaan terug naar dertig en dat aantal bereik je al snel. Maar coronatijd gaat een keer voorbij en we zullen moeten kijken waar we dan staan.
Het kerkbezoek was al sterk gedaald maar heeft door de coronapandemie een enorme extra duw naar beneden gekregen. Veel kerken zijn de vieringen gaan streamen via het internet, op Facebook, op YouTube of via nog andere kanalen. Sommige mensen zijn er zelfs al aan gewend geraakt om via het beeldscherm te kijken. Toch hoor ik ook reacties waarbij ze zeggen dat je thuis snel afgeleid raakt. Je loopt makkelijker even naar het toilet, je pakt sneller even je telefoon. Je loop eerder even naar de keuken. Ik hoor maar zelden dat mensen er op zo’n moment echt een huiskerk van maken, door even een kaars aan te steken, door een gebedenboek erbij te pakken of vooraf een tientje van de rozenkrans te bidden. Daarom voorspellen sociologen dat het kerkbezoek zich na coronatijd niet meer zal herstellen naar het niveau van vóór corona.
Vandaag vertelt Jezus in zijn parabel: “Gaat dus naar de kruispunten der wegen en nodigt wie ge er maar vindt, tot de bruiloft’. Zijn dienaars gingen naar de wegen en brachten allen mee die zij er aantroffen, slechten zowel als goeden, en de bruiloftszaal liep vol met gasten”.
Dat stukje van de parabel gaat over ons. Wij zijn die dienaren die door de koning worden uitgezonden naar de wegen om anderen uit te nodigen. Maar, oei, dat zijn we niet meer gewend. Wij weten onszelf wel uitgenodigd, we komen naar de kerk, we zijn dankbaar dat we hier samen nog kunnen vieren. Aan het einde van de Mis echter horen we: Gaat nu allen heen in vrede. De Latijnse tekst kennen velen van u ook nog: Ite missa est. Letterlijk betekent dat: Gaat nu heen. U bent gezonden.
De Mis is altijd ook een zending. Maar we zijn het niet meer gewend. Tweeduizend jaar kerk zijn heeft daarop zijn invloed gehad. Ja, we hadden missionarissen, zij verkondigden het geloof en deden aan opbouwwerk met scholen en ziekenhuizen. Maar hier in Europa verkondigden we niet meer aan hen die ons geloof niet deelden.
Nieuwe kerken, die geen geschiedenis hadden en klein begonnen, moesten wel werven. Jehova Getuigen kwamen geregeld aan de deur. Pinksterkerken delen rozen uit in de winkelstraten, met een flyer erbij waarop de volgende viering staat aangekondigd. Wij doen dat niet, we zijn het niet meer gewend.
Toch worden we er op uit gezonden aan het einde van de Mis. Niet alleen om onze naasten te beminnen, door goed werk te doen, maar ook door hem of haar op het spoor van Christus te brengen.
Het bruiloftsfeest waar Jezus in zijn parabel over spreekt heeft twee dimensies, twee invalshoeken. Natuurlijk kan je het heel goed op de liturgie van de Eucharistie betrekken. We zeggen het ook: Zalig zij die genodigd zijn aan het bruiloftsmaal van het Lam. Hier is de bruiloft van de Zoon. Hier nodigt God ons uit aan zijn maaltijd. Hier worden we gevoed met zijn Woord en zijn Sacrament.
Tegelijk is dat bruiloftsfeest ook iets voor elke dag, het leven samen met God, met Christus, met de Heilige Geest. Zoals wat we hier vieren direct verwijst naar ons dagelijkse leven, wat we doen voor God en elkaar, zo verwijst deze parabel niet alleen naar de Eucharistie, maar ook naar de maaltijd van ons dagelijks bestaan.
Dus is onze zending daar ook op gericht, dat we mensen niet alleen uitnodigen een keer mee te komen naar de kerk, een hernieuwde kennismaking met de Eucharistie en de Communie, maar met name dat ze Jezus leren kennen die ons leven richting en zin geeft, die ons helpt los te komen van eigenbelang, die ons een liefde leert die de hele wereld kan genezen. Dat is het bruiloftsmaal van het Lam in het dagelijks leven.
Het is nog coronatijd. Zowel de uitnodiging en de ontmoeting in de kerk, als de uitnodiging en de ontmoeting in het dagelijks leven, die inkleuring van het Rijk Gods, zijn aan beperkingen onderhevig. Maar die coronatijd gaat voorbij. Laten we zorgen dat we dan onze plannen en ideeën klaar hebben om naar de wegen te gaan en allen samen te brengen in het huis van de Vader, ter ere van de Zoon. Amen
Voorbede
Bidden wij tot God die ons op zijn feest heeft uitgenodigd.
Wij bidden voor alle gelovigen, allen die Christus hebben leren kennen, dat zij als medewerkers van Gods Koninkrijk er opuit gaan om anderen bij Christus te brengen, opdat het leven werkelijk het feest kan worden van Emmanuel, God met ons. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor de wereld waarin we leven, dat deze tweede corona-golf ons niet bitter of teleurgesteld maakt, dat we elkaar niet de zwarte Piet toeschuiven maar de last van dit moment dragen en samen nieuwe kansen zoeken om Christus te verkondigen en de naaste te dien. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekernen, dat we de mogelijkheden die we hebben benutten om aandacht te geven en elkaar nabij te zijn. Om kracht en steun voor de werkers in de ziekenhuizen, voor zieken en hun familie, voor hen die de last dragen van de economische teruggang, dat zij volhouden en weer opveren. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor gezinnen en families, de plaatsen waar corona zich het gemakkelijkst en snelst verspreidt, om wijsheid en vindingrijkheid, dat groot en klein, jong en oud het probleem serieus nemen, zodat het tij snel gekeerd wordt. (Laat ons [zingend] bidden):
Intenties