Wij vieren vandaag Sacramentsdag. Zoals op Witte Donderdag staat vandaag het Sacrament van de Eucharistie centraal in onze aandacht. De Heer geeft zich aan ons en nodigt ons uit onszelf aan hem te geven.
Eucharistieviering in de parochie van De H. Laurentius en Elisabeth, weekeinde van 13 en 14 juni 2020, om 17.00 en 11.00 uur, door plebaan Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2020SACR1A
Lezingen
E.L: Deuteronomium 8, 2-3. 14b-16a
Psalm: Tussenzang Ps. 147 B (147), 12-13, 14-15, 19-20
T.L: 1 Korinte 10, 16-17)
All: Johannes 6, 51-52
EV: Johannes 6, 51-58
Homilie
“Blijf denken aan heel die tocht van veertig jaar, die de Heer uw God u in de woestijn heeft laten maken …”
Het was geen veertig jaar, onze kerkelijke lock-down, het was vanaf maart dit jaar dat de bisschoppen moesten besluiten geen Communie meer uit te reiken, vanwege besmettingsgevaar. Eerst was de maatregel geen handen geven bij de vredeswens, hoesten of niezen in de elleboog, daarna de maatregel dat er geen tongcommunie kon worden gegeven en geen kelkcommunie, uiteindelijk was het helemaal geen Communie, alleen nog de geestelijke Communie.
Mozes zei: “Blijf denken aan heel die tocht van veertig jaar, die de Heer uw God u in de woestijn heeft laten maken …” Zo mogen we nu ook zeggen, blijf denken aan die maanden dat we niet ter Communie konden, blijf denken aan die tijd waarin bleek hoe kwetsbaar wij mensen zijn, en ook hoe kwetsbaar ons kerkelijk leven is.
Er is veel geschreven en gediscussieerd, vanuit allerlei hoeken: “is dit nu een straf van God? Wil God ons hiermee iets zeggen? Die gedachten zijn niet vreemd, want Mozes dacht op die manier: “God heeft u toen vernederd en op de proef gesteld om uw gezindheid te leren kennen; Hij wilde zien of gij zijn geboden zoudt onderhouden of niet”.
Hierover kun je lang discussiëren. In het Evangelie zien we dat Jezus daar anders naar kijkt. In het Jodendom van zijn tijd was het de gewone gedachte dat als iets tegenzat, dit een straf was van God, God immers bepaalt alles, zo was het idee. Dus vroegen ze bij een blindgeboren man of zijn ouders gezondigd hadden of hijzelf. Jezus moet daar niets van hebben. Zijn ouders niet en Hij niet, maar Gods werken moeten aan Hem openbaar worden. Met andere woorden, dit is een gelegenheid om Gods grote goedheid en barmhartigheid te tonen.
Jezus geeft hiermee geen antwoord op de vraag waar dat kwaad, die ellende, die moeilijkheden dan vandaan komen, als ze niet van God komen. Als ze daar een andere keer naar vragen spreekt Jezus over een tegenstander, een vijand. Niet dat die vijand tegen God op kan, maar hij bewerkt wel vervelende dingen.
Dus zeiden mensen die coronacrisis is van de duivel. Maar ook dat is een al te gemakkelijke oplossing, dan is het niet onze schuld, dan kunnen we het weer van ons afschuiven, alsof niet onze wereldwijde leefstijl mede oorzaak is van deze pandemie, deze mondiale epidemie met een nieuw virus.
Het beste is steeds om niet te zeggen: Dit is Gods straf, en ook niet dat komt allemaal van de duivel. We moeten steeds opnieuw de hand in eigen boezem steken en kijken of mijn eigen houding, mijn eigen leefstijl niet aan herziening toe is.
Zo kunnen we ook naar deze coronatijd kijken, een onverwachte, niet gewilde, opgelegde eucharistische vastentijd. Niet aleen dat we niet ter Communie konden, we konden amper nog naar de kerk, ook nu nog maar met dertig kerkgangers per keer. Wat leren we daarvan?
Kijken we met de blik van Jezus dat biedt deze omstandigheid de kans om Gods barmhartigheid en goedheid opnieuw op het spoor te komen.
Een ding kunnen we zeker noemen: Eucharistie is niet vanzelfsprekend, de Communie is niet vanzelfsprekend. Pas als je het mist, ga je de waarde ervan weer zien. Zo is het ook met ons kerkgebouw, kijkend naar de kerken die worden afgebroken of herbestemd, een eigen kerkgebouw is niet vanzelfsprekend. Zo is het met priesters, kijkend naar de schaarste, beseffen we dat een priester voor je eigen parochie niet vanzelfsprekend is. Zo is het met het doopsel, met het huwelijk, ja zo is het met ons geloof.
De moderne tijd laat ons zien dat het geloof in Christus, geloof in God, in een leven dat groter en dieper en verder reikt dan dit aardse leven, dat dit geloof niet vanzelfsprekend is.
Dat besef kan de basis zijn van een ommekeer in ons denken, zoals vrede niet vanzelfsprekend is, zoals gezondheid niet vanzelfsprekend is, zoals welvaart niet vanzelfsprekend is, zo is ook ons kerk-zijn, ons gelovig zijn, niet vanzelfsprekend, het kost je iets.
We vieren Eucharistie, dat zijn we blijven doen, ook toen de kerken gesloten bleven, priesters vierden alleen, of met een enkele misdienaar of lector, de kerkdeuren bleven dicht maar de live-stream ging open, zodat mensen thuis mee konden vieren. Waar een deur dicht gaat, opent God een nieuwe deur. De techniek was er al, maar we gebruikten het nog amper.
Vandaag reiken we voor het eerst weer Communie uit, van achter een preventiescherm, met een verguld instrument, maar het kan weer. Niets is vanzelfsprekend, dus laten we in grote dankbaarheid vieren dat de heer ons dit wonderbaar Sacrament heeft nagelaten. We weten wat het Hem heeft gekost, het mag ons dus ook wat kosten om zo intens met hem en elkaar verbonden te zijn. Amen.
Voorbede
Bidden wij tot God in dankbaarheid voor Christus, voor de Kerk en bijzonder vandaag voor de Eucharistie.
Wij bidden voor de Kerk in deze coronatijd, we vragen God om de gave van verwondering en dankbaarheid, dat we steeds weer beseffen hoe bijzonder het is om samen Kerk te mogen zijn, samen te vieren en de Communie te ontvangen. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze samenleving, vooral voor hen die zwaar te lijden hebben onder allerlei tegenslagen, dat hun lot de harten van mensen opent, zodat ze hulp krijgen, waardoor ook zij Gods goedheid en barmhartigheid gaan ervaren. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekernen, dat we deze tijd niet onbenut laten, dat we met hulp van de heilige Geest de kansen gaan zien die deze tijd biedt, kansen voor innerlijke bekering en verandering, kansen tot meer betrokkenheid en kerkopbouw. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, dat de afstand en verwijdering die de coronacrisis heeft gebracht ons doen beseffen dat aandacht en nabijheid kwetsbaar zijn, dat we daarvoor nu en in de toekomst meer tijd maken. (Laat ons [zingend] bidden):
Intenties