In het Evangelie horen we hoe Jezus zijn apostelen roept en uitzendt. Hij roept en zendt ook ieder van ons, heel persoonlijk.
Eucharistieviering in de parochiefederatie H. Laurentius (RRM), in de kerk van de H. Lambertus (Kralingen), weekeinde van 17 en 18 juni 2023, om 19.00, 10.00 en 12.00 uur, door plebaan Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2023DHJ11AAUFX
Lezingen
E.L: Exodus 19, 2-6a
Psalm: Ps. 100 (99), 2, 3, 5
T.L: Romeinen 5, 6-11
All: Johannes 17, 17b
EV: Matteüs 9, 36 -10, 8
Homilie
Een missionaire parochie. Wat is dat? De laatste jaren horen we deze term vaker: De missionaire parochie. Er zijn boeken verschenen zoals van James Mallon: Als God renoveert, een missionaire kerk is meer dan de parochie alleen. Daar zijn weer reacties op gekomen in de trant van: Zo simpel is het niet. Onlangs kwam het boek uit van Tomáš Halík. Hij geeft zijn analyse over de Kerk in deze tijd en vergelijkt het met de namiddag van een mensenleven. Je kunt de tijd waarin we leven op verschillende manieren benoemen: Het tijdperk van de secularisatie, de onttovering of desacralisering, het tijdperk van de ontkerkelijking of ontkerstening, het tijdperk van de ontmythologisering van het christendom, het einde van het Constantijnse tijdperk of het tijdperk van de dood van God.
Er wordt veel nagedacht over wat onze tijd is, waar die grote ontkerkelijking vandaan komt, of dit een tijdelijk iets is, of dat dit een ontwikkeling is die al veel langer bezig is. In laatste de honderd jaar is dit alles in een stroomversnelling gekomen. Inmiddels zien we de gevolgen van deze ontwikkeling in onze eigen kerken. Studies en statistieken laten er geen twijfel over bestaan. We worden niet klein, we zijn het al.
Het Tweede Vaticaans Concilie heeft ons erop gewezen dat we steeds moeten terugkeren naar de bronnen van ons geloof. Dat is Christus, het Evangelie en het Oude testament, dat is de traditie met de kerkvaders en de heiligen.
Lang hebben we gedacht dat het hier in het christelijke Europa wel goed zat, al in de eerste eeuwen is hier immers het geloof verkondigd. Van hieruit zijn talloze missionarissen naar andere werelddelen getrokken. We dachten, ach het kan soms een poosje tegenzitten, maar over twintig of dertig jaar gaat het weer de goede kant op, we hebben tenslotte al zoveel overleefd en Christus heeft gezegd dat de poorten van de hel zijn Kerk nooit zullen overweldigen.
Die gedachte kan een teken zijn van geloof, maar ook van gebrek aan waakzaamheid. We zijn ingedut, terwijl Jezus ons oproept tot waakzaamheid. De studies die de laatste jaren het licht hebben zien, wijzen ons daarop. Paus Franciscus zegt het zo: “We leven niet in een tijdperk van verandering, maar beleven de verandering van een tijdperk.” Het betekent dat de grote vertrouwde positie die de Kerk in de loop van de eeuwen heeft gehad, aan het veranderen en soms aan het verdwijnen is. Dan moeten we oppassen dat we niet zelf mee gaan doen aan het rigoureus opruimen en wegdoen. We moeten goed kijken wat wel of niet nog past in de nieuwe situatie. Maar wat is die nieuwe situatie?
Dat brengt ons bij het evangelie van vandaag. Jezus roept en zendt zijn apostelen. De Kerk is klein begonnen en in drie eeuwen gegroeid tegen de verdrukking in. Na het jaar 400 is er de grote uitbreiding gekomen toen het christendom staatskerk werd. Nu is er in veel landen scheiding van Kerk en staat, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst. Nu de kerken niet meer worden bevoordeeld door de staat, gaat de ontwikkeling de andere kant op. Dat bedoelt Tomáš Halík met het einde van de Constantijnse periode.
Het betekent concreet dat wij goed moeten kijken naar de eerste Christenen, hoe het toen ging, vlak na dat Eerste Pinksterfeest. We kunnen ook kijken naar katholieke gemeenschappen in landen waar zij altijd een minderheid zijn geweest. Hoe hebben zij daar standgehouden? In gebieden waar het christendom geen staatsgodsdienst was. Wat was hun geloof en mentaliteit?
Het betekent ook dat wij bevraagd worden op ons eigen geloof. Wat betekent het om zout van de aarde te zijn en licht in de wereld. Wat betekent dat woord van God aan Mozes dat ook op ons van toepassing is: “Jullie zullen mijn priesterlijk koninkrijk en mijn heilig volk zijn”.
Het lijkt erop dat Jezus dit alles op een bepaalde manier heeft voorzien. Ooit zei Hij: “Maar: Zal de Mensenzoon bij zijn komst het geloof op aarde vinden?” (Lucas 18, 8b). Paus Johannes Paulus II sprak ooit over een aangeboren religiositeit van elke mens. Maar de vraag is of dit een talent is dat mensen in verschillende maten kunnen bezitten, maar dat zich ook op heel verschillende manieren kan ontwikkelen of niet ook ontwikkelen.
Hoe dan ook: “We leven niet in een tijdperk van verandering, maar beleven de verandering van een tijdperk.” Dat heeft gevolgen. Zoals ooit het Perzische rijk instortte, het Griekse rijk instortte, het Romeinse Rijk instortte, zo komt er ook een einde aan de Westerse dominantie. Welk rijk er dan machtiger wordt, is maar de vraag, want alle culturen wereldwijd zijn geïnfecteerd met het Westerse virus. Voor alle culturen is Christus het geneesmiddel, mits de christenen authentiek zijn, gelovig, liefdevol en trouw, zuiver levend voor God en de naaste, niet egoïstisch, niet uit op voordeel en zelfhandhaving, dienstbaar en trouw aan het voorbeeld van Christus en de heiligen.
Kom, volg Mij, zei Jezus tegen zijn leerlingen. Dat hebben ze gedaan, ook toen Hij alweer terug was naar zijn hemelse Vader. Ze zijn Hem blijven volgen, zijn voorbeeld, zijn Woord. Ze hebben zijn opdracht ter harte genomen en zijn de wereld ingegaan. Ze hebben hun eigen leven als onbelangrijk geacht, te bate van de redding van de wereld. Ze hebben alles prijsgegeven om Hem te volgen. Zo hebben zij het geloof de wereld ingebracht. Het is aan God of er een nieuwe Constantijnse periode aanbreekt, maar los daarvan zullen wij moeten getuigen, missionair worden, heilig, door Hem na te volgen. Amen.
Voorbede
Bidden wij tot God die alle dagen met ons is, tot aan de voleinding der wereld.
Wij bidden dat de wereldwijde gemeenschap van de Kerk haar missionaire zending serieus neemt. Dat alle gelovigen hun relatie met God verdiepen, hun geloof versterken en uit liefde tot God en de naaste daarvan getuigen in woord en daad. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor onze samenleving, dat er een bezinning mag komen op de manier van leven en de vaak harde en egoïstische mentaliteit. Wij bidden voor opiniemakers en opinieleiders dat zij te raden gaan bij Christus, opdat er een nieuwe toekomst gloort voor onze wereld. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekernen, dat we ook zelf tijd nemen om na te denken wat onze bijdrage kan zijn aan de opbouw van onze parochie, dat we tijd maken voor gebed en studie, voor diaconie en gemeenschapsopbouw. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, dat we het aandurven bij Jezus te horen en daardoor anders te zijn dan de wereld waarin we leven. Bidden we om liefde en geloof, moed en volharding, mildheid en geduld, wijsheid en trouw. (Laat ons [zingend] bidden.)
Intenties