Jezus zaait zijn Woord. Het is een kwetsbaar Woord, maar landt het in ons hart, dan draagt het vrucht.
Eucharistieviering in de parochiefederatie H. Laurentius (RRM), in de kerk van de H. Liduina (Hillegersberg) en de HH. Laurentius en Elisabeth (kathedraal), zondag 16 juli 2023, om 09.30 en 11.00 uur, door plebaan Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: A2023DHJ15AAUFX
Lezingen
E.L: Jesaja 55, 10-11
Psalm: Ps. 65 (64) 10abcd, 10e-11, 12-13, 14
T.L: Romeinen 8, 18-23
All: Lucas 21, 36
EV: Matteüs 13, 1-23 of 1-9
Homilie
Hebt u wel eens dat gevoel, die gedachte: “Waar doe ik het allemaal voor? Wat voor zin heeft het dat ik me over allerlei dingen druk maak? Wat heeft dit allemaal voor zin?”
Schrik niet. Misschien denkt u, oei dit wordt een sombere preek en dat in de vakantie. Nee, het komt door een zin in de tweede lezing van vandaag. Paulus schrijft aan de christenen van Rome: “Ook de schepping verlangt vurig naar de openbaring van Gods kinderen. Want zij is onderworpen aan een zinloos bestaan”.
De schepping is onderworpen aan een zinloos bestaan. Dat schrijft Paulus. Dat is een gedachte op op door te denken. U hebt ongetwijfeld wel eens wat gelezen of gehoord over de evolutietheorie. Hoe organismen onder invloed van allerlei factoren zich verder ontwikkelen. Wetenschappers stellen duidelijk dat ze in de evolutie geen doel, geen bedoeling, geen “zin” kunnen ontdekken. Wat dat aangaat zit Paulus met zijn constatering van bijna 2000 jaar geleden heel dicht bij de huidige wetenschappers.
Iemand kan in een sombere bui zeggen: Wat heeft het allemaal voor zin? Iedere dag is hetzelfde; opstaan, werken, eten en drinken, en weer slapen gaan. Het leven is maar kort, er is veel verdriet en tegenslag. Leven is een zinloze bezigheid.
Maar Paulus zegt dit: De schepping verlangt vurig naar de openbaring van Gods kinderen. Want zij is onderworpen aan een zinloos bestaan, … Maar zij is niet zonder hoop, want ook de schepping zal verlost worden uit de slavernij der vergankelijkheid en delen in de glorierijke vrijheid van de kinderen Gods.
De slavernij der vergankelijkheid betekent dat alles onderworpen is aan de wet van leven en dood, van verslijten en oud worden, van opkomen en afgedankt worden, van geboren worden en sterven. Zelfs sterren sterven ooit. Zelfs het heelal dooft ooit een keer uit. Alles is onderworpen aan die wet van vergankelijkheid. Wij mensen dus ook. Wie oud wordt kent de standaardkwaal van oudere mensen: Pijntje hier, pijntje daar.
Toch begint Paulus heel anders. “Ik ben ervan overtuigd, dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat.” Paulus weet heel goed wat lijden is. Drie weken geleden noemde ik in de preek al even wat hem was overkomen: Vijfmaal werd hij gegeseld met de veertig-min-één. Driemaal werd hij met stokken geslagen en éénmaal gestenigd. Driemaal heeft hij schipbreuk geleden en eens een heel etmaal doorgebracht in volle zee. Bovendien heeft Paulus vanaf het begin geweten hoeveel hij te lijden zou krijgen omwille van de Naam van Christus (Handelingen 9, 16). En toch schrijft hij hier: “Ik ben ervan overtuigd, dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat.”
Dit heeft ermee te maken dat hij een ontmoeting had met de verrezen Christus. De glorie van Jezus die op het kruis het zwaarste lijden heeft doorgemaakt, staat Paulus voor ogen. Hij zegt ook nadrukkelijk dat als Christus niet verrezen zou zijn, ons geloof geen waarde zou hebben. Meer nog, dan volgen wij een mislukkeling die niet waar maakte wat hij beloofde.
Paulus kan dit zeggen omdat hij de verrezen Christus heeft ervaren. Zo kan hij alle tegenslagen en al het lijden verduren. Er staat iets te wachten dat dit alles ver overtreft en ook weer goed maakt.
Paulus schrijft: “Wij weten immers dat de hele natuur kreunt en barensweeën lijdt, altijd door”. Dat gaat niet alleen over geboren worden en weer sterven. Iets nieuws beginnen en door tegenslag alles verliezen. Deze zin van Paulus mogen we ook op de huidige klimaatverandering betrekken. De mens gaat niet goed om met de natuur en dat wreekt zich.
Het leven gaat door mislukking en overwinning heen. Zo spreekt Jezus ook over het zaad. Hij zaait zijn Woord. Hij zaait zijn goede voorbeeld. Hij zaait wijsheid, Hij zaait Gods liefde en vergeving. Bij sommigen gaat het het ene oor in en het andere uit. Bij anderen komt het wel binnen, maar ze hebben het te druk. Maar niet alleen drukte, ook onze zorgen kunnen een hindernis worden. En niet alleen de zorgen van de wereld maar ook de betovering van de rijkdom.
Wij zijn hier samen. We luisten naar de lezingen. We vieren de Eucharistie en ontvangen de Communie. We gaan straks naar huis. Wat hebben de lezingen dan met u gedaan, wat heeft de Eucharistie dan met u gedaan? Het leven brengt lijden mee. In het Salve regina zingen we: “Flentes in hac lacrimarum valle” “Wij wenen in dit dal van tranen”. En in Psalm 90 bidden we: De maat van ons leven is zeventig jaar, of als wij heel sterk zijn tachtig. Het meeste daarvan is nog kwelling en zorg, en snel komt het uur van vertrekken.
Maar Paulus schrijft vandaag: “Ik ben ervan overtuigd, dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat”. Daarvan krijgen wij een voorproef in de Eucharistie, in de Communie. Verbonden leven met Jezus die de dood heeft overwonnen, dat is hier en nu al delen in de vreugde en de kracht van het eeuwige leven. Amen.
Voorbede
Wij bidden voor de Kerk, dat zij onvermoeid Gods Woord blijft zaaien door een nieuwe evangelisatie. Wij bidden voor het welslagen van de synode en voor de wereldjongerendagen. Dat Gods Woord mag landen in de harten van velen en vrucht dragen. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze wereld, voor allen die zoeken naar de zin van ons bestaan, dat zij deze mogen ontdekken in Gods liefde die we kennen door Jezus. Dat zij durven te geloven in eeuwig leven en bereid zijn de last van dit leven te dragen in navolging van Christus. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekernen, voor onze vakantiegangers, dat zij rust en ontspanning mogen vinden en dat ze veilig reizen. Voor de thuisblijvers, dat ook zij deze dagen mogen benutten voor ontspanning en herstel. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, dat we elkaar helpen de zin van ons bestaan te vinden door in ons geloof, dat we vreugde en verdriet samen delen en anderen nabij zijn. (Laat ons [zingend] bidden):
Intenties