Mensen nabij zijn is niet altijd eenvoudig, soms zijn er geen woorden, soms moet je een stap terug doen, altijd moet je bereid zijn, altijd oog hebben voor hun situatie.
Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerk van de H. Joannes de Doper (Katwijk) en H. Willibrord (Oegstgeest), weekeinde van 7 en 8 februari 2015, om 19.00, 09.30 en 11.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren (MP3)
Preek: B2015DHJ05BAUFX
Lezingen
E.L: Job 7, 1-4. 6-7
Ps: 147 (146), 1-2, 3-4, 5-6
T.L: 1 Korintiërs 9, 16-19 + 22-23
All: Johannes 6, 64b en 69b
EV: Marcus 1, 29-39
Homilie
Deze dagen was ik in Breda bij de crematie van een baby van drie dagen oud. Diepbedroefde ouders, met de grootouders, familie en vrienden eromheen. Met het overlijden van een baby sterft niet alleen een klein kind, maar sterven ook alle dromen en verwachtingen die je als jonge ouders koestert.
Vandaag is de eerste lezing uit het boek Job. Hij zegt: “Zo ken ik vruchteloze maanden en nachten lang van getob. ’s Avonds denk ik: wanneer wordt het morgen? en ‘s morgens: wanneer wordt het avond?” We hebben in onze Kerk een heel oud Marialied: Het Salve Regina. Daarin zingen we: “in hac lacrimarum valle”; wij zuchten en wenen “in dit dal van tranen”.
Het leven is geen pretje. De vader van het baby’tje had op Facebook een poster geplaatst waarop iemand verzuchtte: “Lief leven, kan ik misschien even pauzeren?” Het zijn gevoelens die iedereen van tijd tot tijd ervaart. Maar sommigen meer dan anderen, ellende verdeelt zich niet netjes gelijk over alle mensen. Het gaat soms heel ongelijk.
Diep verdriet, heel dichtbij, diep verdriet verder weg in deze wereld, dat door de televisiebeelden en verhalen van journalisten plotseling voelbaar dichtbij komt. Wie naar Kerk in Nood gaat of Open Doors, ziet dat de Christen-vervolgingen enorm zijn toegenomen. Job zegt: “Bedenk dat mijn leven een ademtocht is, dat mijn ogen het geluk niet meer zullen zien.” En eeuwenlang zingen we als kerk in de Maria-antifoon: “in hac lacrimarum valle”. Wij zuchten en wenen “in dit dal van tranen”.
Is dat het leven? Is dit het harde ontwaken van twee jonge ouders in de werkelijkheid van dit leven? Is Job er ooit uitgekomen? Kwam er een eind aan alle geworstel met God, het geworstel met zijn vrienden waarom het kwaad goede mensen kan treffen, het geworstel met zichzelf en met het leven, kon Job tenslotte weer hopen? Wie het boek Job leest, zal inderdaad zien dat wanhoop omkeert in hoop, verdriet in vreugde en twijfel in geloof. Maar het gaat niet vanzelf.
In het Evangelie zien we hoe Jezus met dit soort momenten omgaat. Eerst gaat Hij naar de synagoge, dat is het begin, daar eert hij God, daar hoort hij naar de profeten, daar zingt Hij de Psalmen, daar ontmoet Hij de mede-gelovigen. Meteen uit de synagoge gaat Hij aan de slag. De goedheid van God zijn Vader wil Hij meedelen aan anderen. Hij gaat mee naar het huis van Petrus, naar de schoonmoeder van Petrus die met koorts in bed ligt. De sabbat wordt voor Hem een werkdag in goed-doen met Gods herscheppende kracht.
Wat is die kracht van Jezus, als Hij haar de hand reikt? Wat voelt zij als zijn hand haar doet opstaan? Opstaan is verrijzen. Zij verrijst uit onmacht, zij staat op uit haar bed en neemt de bediening ter hand. Wat is die kracht van Christus en hebben wij die kracht ook?
Wij zouden wel graag die wondermacht hebben, zoals Jezus de jongen van Naïn deed opstaan. Zoals Hij het dochtertje van Jaïrus tot het leven terugriep. Dat wij een overleden baby levend aan de ouders kunnen teruggeven. Maar hoe knap de medici in onze tijd ook zijn, dat is ons zo niet gegeven.
Welke macht is ons dan wel gegeven? Jezus doet mensen opstaan, Hij doet mensen weer leven, Hij zuivert harten, Hij vergeeft zonden, Hij heeft oog voor de kleinen en kwetsbaren; door Hem wordt God weer bereikbaar. Als alles tegenzit, kunnen we gaan denken dat God ons heeft vergeten, dat wij, gewone mensen voor God niet meer meetellen. Als alles tegenzit, kunnen we gaan denken dat het leven niet méér is dan dit tranendal.
Jezus doet de schoonmoeder van Petrus weer opstaan. De koorts verdwijnt, ze krijgt weer kracht, ze kan haar dienstwerk weer oppakken. Wat hier gebeurt is dat zijn houding van dienstbaarheid, de houding waarmee Hij uit de synagoge komt, de houding waarmee Hij meteen naar haar huis komt, de kracht die uit die houding blijkt, overslaat op haar. Voor Jezus is een rustdag voor God niet een dag voor zichzelf of een dag van lekker nietsdoen, Hij ziet die dag als een kans om goed te doen, een kans die Hij niet wil missen.
Mensen nabij zijn is niet altijd eenvoudig, soms zijn er geen woorden, soms moet je een stap terug doen, altijd moet je bereid zijn, altijd oog hebben voor hun situatie. Het leven is soms onbarmhartig hard en de ellende verdeelt zich niet netjes over iedereen. Zo is het ook met geluk en welzijn, met bezit en kansen, met kracht en hoop en moed. Wie daar meer van heeft, heeft maar een opdracht, hen die het minder hebben zo nabij zijn, dat ze kunnen opstaan en verder gaan. Daar hoef je niet lang naar te zoeken. Verdriet en tegenslag is overal om ons heen. Er zijn kansen te over om Jezus na te volgen. Zodat er voor Job weer vreugde komt, nieuw leven, nieuw licht. Dan wordt dit tranendal tot een huis van hoop en leven. Paulus in de tweede lezing zegt: Alles ben ik voor allen om er tot elke prijs enkelen te redden.
Als Gods Kinderen mogen wij dat doen, wij mogen mensen de hand reiken zodat ze weer kunnen opstaan. Wanneer wij zo Kerk zijn, gaat de kracht van Jezus in ons door en gebeuren er opnieuw wonderen. Amen.
Voorbede
Bidden wij tot God die ons nabij is in zijn Zoon.
Wij bidden voor alle Christenen, dat zij oor en oog hebben voor mensen in moeilijkheden, dat zij hen nabij zijn. Bidden we voor allen die onderuitgaan door de harde klappen van het leven, dat wij hen de hand reiken en helpen opstaan. Laat ons bidden.
Wij bidden voor onze wereld, dat zij die het goed hebben de andere helft niet aan hun lot overlaten, dat zij die kracht hebben niet alleen voor zichzelf opkomen, dat zij die staande blijven anderen helpen verder te gaan. Laat ons bidden:
Wij bidden voor onze parochie van de Heilige Augustinus, dat wij vanuit onze viering kracht opdoen en net als Jezus meteen het goede in de praktijk brengen, dat wij niet wachten op anderen maar doen wat we kunnen. Laat ons bidden.
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, om een houding van actieve goedheid. Dat liefde en dienstbaarheid op een hoger plan komen dan de plannen voor het eigen leven. (Laat ons bidden.)
Intenties