Goede priesters, diakens en religieuzen zijn een bron van genade en inspiratie voor de hele gemeenschap. Andersom is een levende geloofsgemeenschap een bron van inspiratie en bemoediging voor hen. Zo is Christus’ Lichaam één en wordt de Kerk vruchtbaar in deze wereld.
Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerk van de H. Willibrordus (Wassenaar), 26 april 2015, om 09.30 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren (MP3)
Preek: B2015TMP04BAUFX
Lezingen
E.L: Handelingen der Apostelen 4, 8- 12
Ps: 118 (117), 1 en 8-9, 21-23, 26 en 28cd en 29
T.L: 1 Johannes 3,1-2
All: Johannes 10, 14
EV: Johannes 10, 11-18
Homilie
Verleden week hebben we gehoord hoe Jezus tegen zijn leerlingen zegt: “Te beginnen met Jeruzalem moet gij van dit alles getuigen.” Hij stuurt zijn leerlingen uit om te getuigen. Zij worden vissers die mensen samenbrengen en herders die Gods kudde weiden. Dit weekeinde richt het Evangelie onze blik op Christus Zelf als onze Goede Herder.
Het is dit weekeinde Roepingenzondag, een speciale dag om na te denken over de roeping tot priester, diaken en religieus, roepingen die een wijding of een gelofte vergen.
In de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw, hebben we een tijd gehad waarin tweeslachtig met het gewijde ambt werd omgesprongen. Aan de ene kant was er het bewustzijn dat je als kerk en kerkgemeenschap gewijde bedienaren nodig hebt, maar tegelijk vroeg de tijd dat het werk van de leek herwaardering kreeg. Het probleem was echter dat dit soms tegenover elkaar kwam te staan, alsof je om het werk van de leken te waarderen, de priester of de diaken wat minder moest waarderen.
Het had natuurlijk te maken met een veranderend kerkbeeld en priesterbeeld. Maar misschien had het ook wel te maken met onze Nederlandse aard: Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Inmiddels zijn we een generatie verder en beseffen we dat dit afzetten tegenover elkaar erg onvruchtbaar is geweest.
Hoe ben je Christen, hoe volg je Christus? Ieder van ons is geroepen en gezonden, vanuit ons Doopsel en Vormsel, en de meeste parochianen ook vanuit het Sacrament van het huwelijk. Wij zijn geroepen de liefde van Christus in deze wereld present te stellen, liefde in trouw, liefde in wederzijdse dienstbaarheid; een liefde die bovendien ten goede komt aan de samenleving. Zo zijn we als Christenen kinderen van God en een teken in deze wereld. Een keer per jaar vraagt de Kerk aandacht voor het gewijde ambt en de religieuze roeping. Ook zij zijn een teken in de wereld, maar in de eerste plaats toch voor de eigen geloofsgemeenschap.
Wat is het teken van de roeping tot het gewijde ambt of tot religieus? Zij zijn een teken van totale toewijding in tijd en beschikbaarheid aan de zaak van Christus, aan zijn Koninkrijk, zijn Kerk. Binnen je gemeenschap heb je zulke mensen nodig. Iemand die een baan heeft, een gezin, met soms verantwoordelijkheden in de samenleving, kan zich in de praktijk niet veroorloven altijd met Gods Koninkrijk bezig te zijn. Er is tijd nodig voor ons werk en ons netwerk, voor de samenleving en de wereld om ons heen, televisie, sport, wetenschap, cultuur. Het is heel lastig om onverdeeld toegewijd te zijn aan de zaak Van Christus.
Daarom is het goed dat er kloosters zijn, waarin mannen en vrouwen zo’n toegewijd leven leiden als een teken in de Kerk en in de wereld. Dat het werkt blijkt wel uit het feit dat steeds opnieuw kloosters in de aandacht komen en ook steeds weer mensen die stilte en gelovige atmosfeer opzoeken.
Wat geldt voor kloosterlingen, geldt ook voor priesters en diakens. Het is goed dat zij er zijn. Zij hebben een wijding ontvangen om in uw midden te werken. Zij zijn te midden van de gemeenschap geroepen om een biddend leven te leiden en aan u, die zo midden in het leven staat, het goede voedsel aan te reiken. Zij moeten vissers zijn die mensen bij elkaar brengen en herders in navolging van Christus, de Goede Herder.
Dat herderschap uit zich in onze Kerk op drie manieren: In het bisschopsambt, het priesterambt en het diakenambt. Daar lopen drie verschillende taken doorheen en ieder van hen heeft meer of minder deel aan die taken. Het zijn de taken van offeraar, van koning en van profeet. Die taken zijn dienende taken, alles is een dienst aan de Kerk en de wereld. De priester-offeraar moet door zijn woorden, zijn gebed, in de liturgie en in het eigen leven het offer van Christus aan God aanbieden, niet zozeer voor zichzelf maar juist voor de hele gemeenschap. De taak van koning verwijst naar het dienend leiding geven, het besturen, maar ook het zorg dragen en verantwoordelijk zijn voor de geloofsgemeenschap. De taak van profeet staat voor de verkondiging, het spreken namens God, namens Christus, de heilige Geest herkennen in de woorden en de daden van de gemeenschap waarin Hij werkt en tevens de Geest vertolken en zijn woorden en inspiratie doorgeven.
Als spirituaal van de priesteropleiding Vronesteyn sta ik steeds weer te kijken hoe God ook in onze tijd jonge mensen vindt en roept, hoe Hij hun hart weet te raken, hoe ze op weg gaan naar het priesterschap, het diakenambt of het religieuze leven. Het gaat nooit vanzelf, er zijn in onze tijd weer andere hobbels te nemen dan vroeger. Maar de kern is hetzelfde, geroepen worden om een leven te leiden waarin je toegewijd bent aan Christus en zijn Kerk.
Het betekent dat je ook deel krijgt aan de problemen die Jezus ondervond bij zijn verkondiging, maar ook dat je deel krijgt aan zijn vreugde, de vreugde van een leven waarin God aan het werk is, dat daardoor vruchtbaar wordt voor Gods Koninkrijk. Goede priesters, diakens en religieuzen zijn een bron van genade en inspiratie voor de hele gemeenschap. Andersom is een levende geloofsgemeenschap een bron van inspiratie en bemoediging voor hen. Zo is Christus’ Lichaam één en wordt de Kerk vruchtbaar in deze wereld. Amen.
Voorbede
Pr: Bidden wij tot God in geloof en vertrouwen.
Wij bidden voor alle Christenen wereldwijd, dat zij hun roeping tot waarachtig Christen zijn met volle inzet beleven, naar het voorbeeld van onze Goede Herder, Jezus Christus. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor onze wereld, om verdraagzaamheid en respect, om een nieuwe kijk, waarin volkeren elkaar niet als vijanden zien maar als medemensen, als broeders en zusters, kinderen van God. (Laat ons [zingend] bidden.)
Voor de Armeense christenen die nu honderd jaar geleden het slachtoffer werden van een massamoord. Wij bidden met de woorden van paus Franciscus: dat deze diepe wond uit het verleden, maar nog zeer voelbaar in het heden, niet wordt ontkend en weggestopt, maar erkend en behandeld, en daardoor uiteindelijk kan genezen. (Laat ons [zingend] bidden.)
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, om een geest van herderschap en navolging van Christus, waarin ieder de eigen roeping kan volgen en waarmaken. (Laat ons [zingend] bidden.)
Intenties