De leerlingen werken mee aan de ‘mission impossible’. Dat vraagt geloof. Niet in de oppositie, meewerken, omdat Hij het zegt.
In de parochiekerk van de H. Bartholomeus te Poeldijk, weekeinde van 16 en 17 juni 2001, 19.00 en 10.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: C2001SACR1C
Lezingen
E.L: Gen. 14, 18-20
T.L: 1 Kor. 11, 23-26
EV.: Lc. 9, 11b-17
Homilie
‘Jezus, stuur die mensen weg, het is hier een eenzame plek.’ ‘Geven jullie hen maar te eten.’ ‘Wij, moet je zien, zo’n vijfduizend mannen, we hebben vijf broden, één brood per duizend man, wilt U dat we brood gaan kópen?’
Geven jullie hen maar te eten. Het lijkt er soms op dat Jezus het leuk vindt om ons onmogelijke opdrachten te geven. Tegen zijn leerlingen zegt Hij aan het eind van zijn aardse tijd, ‘Gaat uit over de hele wereld en verkondigt het Evangelie aan heel de schepping.’ Met 12 man, over de hele wereld. Aan Jeruzalem alleen zouden ze heel hun leven al hun handen vol hebben. Tegen Franciscus van Assisi zei Jezus ooit: ‘herstel mijn Kerk,’ en dat ging niet alleen over het kerkje van San Damiano. Don Bosco kreeg een droom waarin zijn Salesiaanse zonen uitwaaierden over heel de wereld. Onmogelijke opdrachten, het gaat ver boven onze mogelijkheden uit, met vijf broden vijfduizend man voeden, eigenlijk moet je gewoon zeggen: ‘Met vijf broden vijfduizend gezinnen voeden, want vrouwen en kinderen zijn nog niet meegerekend. Dat is ongeveer twee keer Poeldijk.
Het is goed om die onmogelijkheid van de opdracht te zien. Misschien voelt u wel eens zo’n onmogelijke opdracht. Een verstoorde relatie herstellen. De moed niet verliezen bij heel veel tegenslag. Het iedereen naar de zin maken. Dan heb ik het nog niet over praktische zaken in een bedrijf, bij studie, of het gewone sociale verkeer. Iedere keer als iemand tegen je zegt: ‘Waar begin je aan?’, dan heeft het iets van een onmogelijke situatie.
‘Mission impossible’: In deze tijd het geloof verkondigen. Vrede in alle landen. De oorlog de wereld uit. Honger de wereld uit. Alle weeskinderen een goed thuis geven. Stervende zo nabij zijn dat niemand meer om euthanasie vraagt. Jongen mensen, gehuwden en anderen zo begeleiden dat abortus niet meer voorkomt. Mensen samen willen brengen in Gods huis. Verkondigen dat het armoede ideaal van Jezus mensen vrij maakt. Jeugd samen brengen rond het Evangelie. Ga er maar aan staan, we hebben niet meer dan vijf broden en twee vissen.
Hoe kan Jezus dat zeggen? We hebben als titel in deze jongerenviering ‘Contact’. Met wie heeft Jezus contact dat Hij Zelf zulke uitdagingen aangaat. Hoe heeft Hij contact, waar haalt Hij de kracht vandaan om zulke onmogelijke dingen te doen.
Want Jezus weet wat Hij zegt. Laat ze gaan zitten in groepen van ongeveer vijftig man. Vijfduizend eenlingen, of vijfduizend gezinnen worden 100 groepen. Nu is het één brood per twintig groepen.
Valt het u op dat de leerlingen doen wat Jezus zegt. Jezus doet niet wat zij zeggen: ‘Jezus, stuur die mensen weg!’ Hij stuurt ze niet weg. Andersom doen zij wel wat Jezus zegt. Ze werken mee aan de ‘mission impossible’. Dat vraagt geloof. Niet in de oppositie, meewerken, omdat Hij het zegt. Net als die keer aan het strand. ‘Werp je net uit aan de andere kant van de boot.’ ‘Heer, we hebben de hele nacht gezwoegd, en niets gevangen. Het is omdat U het zegt.’ En ze deden het en vingen zoveel vis, dat de boten te klein werden.
Met wie heeft Jezus contact dat zulke dingen mogelijk worden?
Het is goed om te kijken waar bij ons die ‘mission impossible’ zit. Klein of groot? Wat hier gebeurt, dit broodteken, is in de eerste plaats een geloofswonder. De leerlingen werken mee aan het onmogelijke, door hun geloof, door hun vertrouwen in Jezus. Zij hebben contact met Jezus en worden zo helpers die onmogelijke situaties tot een goed einde brengen.
Dat vraagt geloof. Stel je voor dat de leerlingen gezegd hadden. Nee, Jezus, dat heeft geen zin. Ik ga niet voor joker staan, met vijf broden voor vijfduizend man. Sorry Jezus, luister nu maar een keer naar ons, wees verstandig en stuur die mensen naar huis, dan zijn ze nog voor de nacht in de bewoonde wereld. Jezus, hoe kunt U dat nu van ons vragen, met die paar leerlingen zo’n klus?
Het is dit weekend Sacramentsdag. Al tweeduizend jaar viert de Kerk Eucharistie. Paulus schrijft ons: ‘Zelf heb ik van de Heer de overlevering ontvangen, dat Hij brood nam en na gedankt te hebben, het brak en zei: ‘Dit is mijn Lichaam voor u, doet dit tot mijn gedachtenis.’ En: “Deze beker is het Nieuwe verbond in mijn Bloed……’
Tweeduizend jaar. Het begon met een maaltijd met de twaalf apostelen op de avond voor zijn lijden. Jezus Zelf stond voor een ‘mission impossible’, en Hij laat ons daar mee doorgaan. Net zo onmogelijk is het dat dit Brood zijn Lichaam wordt en deze wijn zijn Bloed, net zo onmogelijk als zijn geboorte uit een maagd, net zo onmogelijk als zijn God en mens zijn. Onmogelijk. Maar Jezus heeft contact met zijn Vader, die onmogelijke God die Almachtig is en toch niet altijd ingrijpt, die liefde is, maar niet zomaar alle lijden wegvaagt. Met die Vader heeft Jezus Contact.
Hij laat ons een maaltijd na om ons de kans te geven met hem in contact te blijven. Dit is mijn Lichaam, dit is mijn Bloed. Eet en drink Mij, neem Mij helemaal in je op, wees met Mij verbonden, maak contact en krijg zo hetzelfde contact met de Vader, mijn Vader en jouw Vader. Dan kan jij aan jouw ‘mission impossible’ beginnen, dan kun je met het weinige dat je hebt een menigte voeden, anderen bijstaan.
Heb je met Mij contact, dan zul je op een nieuwe manier met andere contact maken, echt contact, dan ontvangen anderen meer geloof door jouw geloof, dan putten andere moed uit jouw moed, dan krijgen anderen contact met God door het contact dat jij met God hebt.
Ik wens iedereen, dat zij, als zij te Communie gaan, even in de stilte, dat contact met Jezus in zich laten doorwerken, bewust worden met wie ze zo contact krijgen. Want dan is niets meer te moeilijk, dan wordt het mogelijk met vijf zintuigen anderen nabij te zijn, zodat zij God leren kennen, dan wordt Gods Koninkrijk mogelijk. Amen.