We zoeken jonge herders, met de stem van Jezus, die weerstand bieden aan de macht van misleiding en angst. Die bereid zijn alles te geven.
Eucharistieviering in de parochiekerk van de H. Bartholomeus te Poeldijk, weekeinde van 5 en 6 mei 2001, 19.00 en 10.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: C2001TMP04C
Lezingen
E.L: Op. 7, 9. 14b-17
EV.: Joh. 10, 27-30
Homilie
Ik, Johannes zag een geweldige menigte, die niemand tellen kon, uit alle rassen en stammen en volken en talen. Multicultureel, multi-etnisch, massaal, mega, giga, tera, ontelbaar.
De kerk is te klein, ze staan voor de deur, volgen het met beeldschermen, ze dringen aan om in de kerk te komen, ze zoeken Gods huis, ze zoeken God, een onafzienbare menigte. Weet u waar me dat aan doet denken, Rome 2000, bijna 2,5 miljoen jongeren bij elkaar rond de paus, of een paar jaar eerder op de Fillipijnen, 5 miljoen jongeren bij elkaar. Waar komen ze vandaan? Dat zijn degenen die komen uit de grote verdrukking, die hun gewaden hebben witgewassen in het bloed van het Lam.
Uit de grote verdrukking. Het is vandaag Roepingenzondag. Een dag om stil te staan bij roeping. Met een lezing over een ontelbare menigte, geroepen om het Lam te volgen. Daarover ging ook het Evangelie: Mijn schapen luisteren naar mijn stem en Ik ken ze en ze volgen mij. Een goede Herder die tegelijk een lam is, ze kennen zijn stem, Hij spreekt hun taal, het Lam spreekt de taal van de schapen, en ze volgen hem.
Maar wat zien we ervan? De kerken in Nederland worden leger, de generaties schuiven op en het antwoord op de ontkerkelijking is nog niet gevonden. Jezus zegt: Niemand zal ze van mij wegroven, maar waar komen die lege kerken dan vandaan? Het lijkt er toch op dat rovers zijn binnengedrongen en langzaam maar zeker de schaapstal hebben geplunderd.
Niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven! Maar hoe komt het dan dat gelovigen afhaken, dat God de schuld krijgt van al het kwaad in plaats van de mens, godsdienst de schuld krijgt van de oorlog in plaats van machtswellust, regeringen Gods wetten afschaffen in plaats van beschermen? Hoe kan Jezus dan zeggen: Niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven. Het gebeurt toch volop!?
Je hoort weleens op radio en TV zeggen: Als de Kerk wat soepeler zou zijn met de pil en zo, als ze het celibaat zouden afschaffen, als vrouwen priester mogen worden, als de liturgie niet zoveel regels zou hebben, dan….. En in de kleine kring hoor je: als de vieringen niet zo lang zouden duren, als de pastoor niet zo lang zou preken, als het koor niet zoveel Latijn zou zingen, als het allemaal wat aantrekkelijker zou worden, dan zou het wel anders zijn.
Komt het daardoor dat er geen of weinig priesters komen? Maar kijken we naar de diakens, zij kunnen gehuwd zijn, mogen dopen, preken, begraven, trouwen. Er is er amper nog een in opleiding. Kijken we eens naar de pastorale werkers, ook daar is de aanwas minimaal, die mogen trouwen, die functie staat open voor mannen en vrouwen, ze krijgen verantwoordelijke taken in de Kerk. Kijken we naar de protestantse kerken, alle bezwaren die wij hier noemen in de Katholieke Kerk spelen daar niet of minder. Ook daar hoorden we laatst een noodkreet, te weinig kandidaten voor het predikambt. Kijken we naar de strengere Protestantse Kerken, daar is geen vrouw in het ambt, strakke regels op zondag, regels voor de kleding, voor het uitgaan, regels over omgaan van jongens en meisjes. En daar hebben ze geen roepingencrisis. Kijken we nog wat verder, in landen als Polen, met hetzelfde celibaat, dezelfde liturgie, dezelfde Kerk, paus, priesters, en toch met honderden priesterkandidaten. Ach zij lopen achter, dat komt nog. Zou het? Zijn onze antwoorden niet te bekrompen. Ons land heeft een geloofscrisis, al zeggen we honderd keer van niet. En in een geloofscirisis komen er ook geen roepingen. Ons geloof beleeft een crisis, het geloof van de mensen zelf. Maar ze beseffen het waarschijnlijk zelf niet.
We kijken in Nederland door een koker, een bril met gepolariseerd glas, we zien alles van één kant, in één kleur, uit één perspectief, paars is de kleur van de regering, van de media, van het meeste dat als gewoon en vanzelfsprekend wordt gezien. Het lijkt erop dat hun herders harder roepen, schreeuwen: kom hier dit is mals gras, Radio en TV schetteren het rond en storten het constant over ons uit. Kom hier, wij hebben de oplossing voor alles, kom hier, wij maken dat je leven genieten wordt, geen lastige regels van God, geen paus die allerlei dingen verbiedt, wij hebben de techniek, wij hebben de macht. Wie hoort de stem van de goede Herder nog?
De afgelopen maanden hebben we het ware gezicht van onze regering leren zien. En sommige dingen worden duidelijk. Paars doet alsof ze mooie idealen nastreeft. Recht op eigen bezit, ontwikkeling van identiteit, vrijheid van geweten. Het zijn begrippen, ontleend aan het katholieke geloof. Goede idealen, maar ze worden losgemaakt van de Kerk, los van God, gemaakt tot een roze wolk, en misbruikt om het eigen doel te realiseren en mensen te misleiden.
Onze Kerk heeft in het verleden soms te lang en te nadrukkelijk de angst gebruikt om mensen op het pad van het Evangelie te houden. In de Protestantse kerken was dat nog sterker, maar ook in de katholieke Kerk had men er soms een handje van.
Paars doet precies hetzelfde. Angst. Stel je voor dat je ziek wordt en ondraaglijk en uitzichtloos lijdt, dan moet daar toch een einde aan gemaakt kunnen worden? Angst. Ofwel lokken en bang maken. Lokken met iets lekkers en leuks, bang maken met dat waar iedereen tegen opziet. Het wordt een schijnzekerheid, omdat voor hen alleen de dood zeker is. Luisteren we naar hen dan krijgt de dood meer macht en breidt zich uit.
Daarom het Evangelie van vandaag: ‘Mijn schapen luisteren naar mijn stem. Ik geef hun eeuwig leven’
We zoeken in onze tijd jonge herders, met de stem van Jezus, die weerstand bieden aan de macht van misleiding en angst. We zoeken jonge herders, mannen voor het priesterschap, mannen en vrouwen voor religieus leven, voor pastoraal werk, voor jongerenwerk, zij die de stem van de goede Herder herkennen en volgen, die weerstand bieden aan deze wereld. Die bereid zijn alles te geven. Niet voor de sport, niet voor de carrière, niet voor eigen genoegen of eigen huis en haard. Jonge mensen in de verpleging die niet de pil van de dood gebruiken voor uitzichtloos lijden, maar uitzicht bieden door zorg en liefde. Die niet de zinloosheid beantwoorden met de dood door de naald, maar met de zingeving die Christus ons geeft in zijn lijden, die lijdensverlichting bieden in aandacht en nabijheid. We zoeken jonge, maar ook oudere of oude mensen die dat willen, die weer het vuur hebben van het begin. Die wakker worden en zich los maken van de macht van deze wereld.
Roepingenzondag is het vandaag. Zondag voor u en mij. Als wij niet beginnen? Hoe kunnen anderen dan volgen? Luisteren wij naar zijn stem. Dan zullen wij leven. Brengen wij anderen naar Hem, dan breidt het leven zich uit, in plaats van de dood. Roepingenzondag, zondag van het luisteren en het Leven, – voor en door – u en mij -. Amen.