Johannes bereid ons voor. Doe liefdadigheid, doe weg wat je over hebt. Maar dat is allemaal pas het begin. Het is het begin van jezelf aan God geven, jezelf uit handen geven, zodat God de richting van jouw leven kan bepalen.
Eucharistieviering 16 en 17 december 2006, om 19.00, 09.30 en 11.00 uur in de parochiekerken van de H. Willibrordus, de H. Jozef en De Goede Herder, te Wassenaar, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren vanuit de Willibrorduskerk te Wassenaar (MP3)
Preek beluisteren vanuit de Willibrorduskerk te Wassenaar (MP3)
Preek: C2007ADV03CAUFX
Lezingen
E.L.: Sef. 3, 14-18a
T.L.: Fil. 4, 4-7
EV.: Luc. 3, 10-18
Homilie
Laatst zag ik een mopje op de scheurkalender. Een echtpaar wil naar een bruiloft maar de vrouw komt klagend naar haar man en zegt: ‘Ik heb niets om aan te trekken’. De man loopt met zijn wenkbrauwen hoog naar de garderobe, doet de kast open en wijst naar een lange roede vol met japonnen en pakjes. ‘En dat dan?’ zegt hij. ‘Ja maar’, is haar antwoord, ‘dat heb ik al een keer naar een bruiloft gedragen’. Zo zie je maar; alles is relatief.
Zo’n mopje kun je natuurlijk ook voorstellen met een man als middelpunt, over auto’s of over voetbal. Er zijn er zeker genoeg.
Kijkend naar onze welvaart, is het vandaag een mooie gelegenheid om te praten over bekering, over delen, over geven, over genoeg. Maar als we het daarover hebben, lopen we toch een risico. Onze advent-profeet, Johannes de Doper spreekt ons toe; hij doet dat in niet mis te verstane bewoording, maar we lopen een risico, en dat is dat we bij Johannes blijven hangen en niet de stap zetten naar Degene die door Hem wordt aangekondigd.
‘De wan heeft Hij in zijn hand, om zijn dorsvloer grondig te zuiveren, om zijn tarwe te verzamelen en het kaf te verbranden.’ Jezus komt om te zuiveren, te verzamelen en te verbranden.
Het lijkt soms dat Johannes de Doper ons hier meer aantrekt dan Jezus. Terwijl de indruk toch bestaat dat Johannes strenger is dan Jezus. Die oproep van Johannes spreekt ons wel aan: kleding delen, voedsel delen, rechtvaardig rekenen, tevreden zijn met je salaris. Dat past wel aardig in de herleving van waarden en normen. Het past ook bij onze moderne katholieke aanpak, we hebben een diaconie, we werken mee met de kledinginzameling, we steunen de voedselbank, we hebben een standje van Amnestie International, we werken mee met de actie Solidaridad om de armen in Zuid Amerika te steunen. Dat sluit mooi aan bij de oproep van Johannes de Doper.
Maar er zit een gevaar in, namelijk dat wij denken dat als we dat doen, we er al zijn. Natuurlijk, volgend jaar komt er weer een oproep en door de week moet je er ook iets mee doen. Maar het lijkt er soms op dat ons Christen zijn bestaat uit behulpzaamheid, bereidheid te delen en tevreden zijn met je bestaan.
Dan is het goed om nu te luisteren naar Johannes. Hij zegt: Er komt Iemand die sterker is dan ik. Johannes is aan het voorbereiden, zoals we verleden week al hoorden: ‘Bereidt de weg voor de Heer, maak zijn paden recht.’ Met andere woorden: dat met elkaar delen, die behulpzaamheid, die tevredenheid; dat is pas de voorbereiding. Het echte moet nog komen.
Wat is dan het echte dat komen zal? De eerste twee lezingen wijzen in de richting. Het is iets om intens blij van te worden, iets dat je diep gelukkig maakt: Sefanja roept het uit: ‘Sion, jubel van vreugde; juich Israël; verheug u, Jeruzalem en wees blij met heel uw hart. Maar ook Paulus spreekt het ons toe: ‘Verheugt u in de Heer, te allen tijde. Nog eens: verheugt u!’
Wat is het dan dat ons zo blij zal maken? Want die laatste zinnen van het Evangelie, zoals Johannes de Doper Jezus’ komst beschrijft; stemmen die ons nu zo vrolijk? ‘Ik ben het niet waard de riem van zijn sandalen los te maken. Hij zal u dopen met de heilige Geest en met vuur. De wan heeft Hij in zijn hand om zijn dorsvloer grondig te zuiveren en zijn tarwe te verzamelen in zijn schuur, maar het kaf zal Hij verbranden in onblusbaar vuur.’
Zo’n laatste zin; dat kaf verbranden in onblusbaar vuur; veel mensen zouden die zin het liefste schrappen uit het Evangelie, maar dan zou je iets schrappen uit het boek van het leven. Dan loop je het risico iets te schrappen dat noodzakelijk is om tot leven te komen.
Johannes bereid ons voor. Doe liefdadigheid, doe weg wat je over hebt. Dat is veel, we hebben veel over, we hebben veel te veel. Geef het aan de armen, geef het aan je parochiekerk als die z’n rekeningen niet kan betalen, wees gul bij een actie Kerkbalans. Geef het aan Solidaridad, zodat we de armen daar tegemoet komen en helpen. Maar dat is allemaal pas het begin. Het is het begin van jezelf aan God geven, jezelf uit handen geven, zodat God de richting van jouw leven kan bepalen.
Sefanja roept het uit: ‘Sion, jubel van vreugde; juich Israël; verheug u, Jeruzalem en wees blij met heel uw hart. En Paulus spreekt het ons toe: ‘Verheugt u in de Heer, te allen tijde. Nog eens: verheugt u!’ ‘De Heer uw God is bij u, als een reddende held.’ ‘En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en gedachten behoeden in Christus Jezus.’
God komt ons redden. We oefenen ons in vrijgevigheid, in milddadigheid, we oefenen ons in tevredenheid en dankbaarheid. ‘Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn.’ zegt Paulus. We oefenen ons in gebed en smeking en dankzegging. We oefenen ons, zodat we in staat zijn Jezus het stuur van ons leven in handen te geven. We oefenen ons, zodat we bij zijn komst de ruimte kunnen geven aan zijn heilige Geest. We oefenen ons, zodat we los komen van het aardse en gehecht worden aan God. Want daarin zit onze redding. We lopen verloren, als we vast zitten aan de materie, aan de wereld, aan het vlees, aan onszelf. We verliezen ons echte leven als we ontevreden zijn, als we geldgierig zijn en egoïstisch. Daarom oefenen we ons, zodat wanneer de Redder komt, we met Hem mee kunnen gaan en in zijn voetspoor kunnen treden.
Hij komt om te zuiveren. Aanstaande dinsdag is er weer een viering van Boete en Verzoening, voor de drie parochies. Hij is deze keer in de Goede Herder. Daar mogen we ons weer bezinnen op de vragen die we ook nu horen. Maar bovenal, Hij mag komen met zijn vuur, met het vuur van de heilige Geest. Hij mag onze dorsvloer zuiveren, Hij mag het kaf van ons leven verbranden, want Hij komt om ons te redden. Hij mag ons losmaken, want al oefenen we ons in het meegaan met Hem. Het losmaken moet Hij doen.
Een viering van Boete en Verzoening aanstaande dinsdag. Vijf dagen later, volgende week zondagavond, vieren we zijn komst. Is dat nu die Grote Schoonmaker? Is dat nu die Geweldenaar? Dat kleine Kind. Of is het juist dat? Mogen wij ons toevertrouwen aan de kwetsbaarheid van God? Onszelf geven aan de machteloosheid van God? Meegaan met de liefde, de vriendelijkheid, de dankbaarheid, en de vrede van God. Ligt daar onze redding, onze vrede, onze toekomst? Amen.
Voorbede
Bidden wij vol vertrouwen tot God, die ons nabij wil zijn.
Bidden wij voor alle Christenen, waar ook ter wereld. Dat zij herkenbaar mogen zijn in hun vriendelijkheid, in hun dankbaarheid, in hun gebed en offerbereidheid. Bidden we dat alle mensen die Christus willen navolgen, bereid mogen zijn uit hun overvloed ruim te delen met hen die het veel minder hebben. Laat ons bidden.
Bidden wij voor de volken in het Midden Oosten, dat er einde komt aan het zaaien van haat, aan onverdraagzaamheid en verdachtmaking, bidden wij om vrede, om de vrede van Christus die het mensenhart geneest. Bidden we om vredebrengers die spreken en werken uit de liefde van Christus. Laat ons bidden.
Bidden wij voor de volken in Latijns Amerika, voor de indiaanse volkeren, voor hen die slachtoffer zijn van de jacht op grondstoffen, voor allen die slachtoffer zijn van manipulatie en geweld. Bidden we dat rechtvaardigheid en respect voor alle volken en culturen mag zegevieren. Laat ons bidden.
Bidden wij om een hernieuwde beleving van het sacrament van Boete en Verzoening, dat alle gelovigen de kracht mogen ervaren van dit bijzondere sacrament, waardoor onze relatie met God wordt hersteld en onze liefde voor de naaste wordt hernieuwd. Laat ons bidden.
Intenties