God en de mens; is het een gelukkig huwelijk?
Eucharistieviering in de parochie van de H. Augustinus, in de kerk van Sint Willibrordus (Wassenaar) en de H. Laurentius (Voorschoten – gezinsmis), weekeinde van 16 en 17 januari 2016, om 19.00, 09.30 en 11.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Eucharistieviering beluisteren vanuit de H. Willibrordus te Wassenaar (MP3)
Preek beluisteren vanuit de H. Willibrordus te Wassenaar(MP3)
Preek: C2016DHJ02CAUFX
Lezingen
E.L: Jesaja 62, 1-5
Psalm: 96 (95) 7-2a, 2b-3, 7-8a, 9-10a en c
T.L: 1 Kor. 12, 4-11
All: Handelingen 16, 14b
EV: Johannes 2, 1-12
Homilie
God en de mens, is het een gelukkig huwelijk? Wordt het nog iets tussen die twee? Kunnen ze niet maar beter uit elkaar gaan, God en de mens?
“Zoals een jongen zijn meisje trouwt, zal Hij die u opbouwt, u trouwen; en zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid zal uw God zich verheugen in u.”
Is het geen vreemde beeldspraak, dat God gehuwd wil zijn met de mensheid? Wat voor idee over God heb je dan? De Bijbel is vol van beeldspraak, en beeldspraak heeft zo zijn beperkingen. Een huwelijk van man en een vrouw, van God en het volk Israël, van God en de mensheid. Maar in een huwelijk gaat het toch om gelijkwaardigheid? Hoe kan je nu over gelijkwaardigheid spreken tussen God en de mens? Kijken we in de geschiedenis dan lijkt het erop dat het nooit een gelukkig huwelijk is geweest.
God schiep de mens naar zijn beeld. Hoe heeft God dat gedaan? De filosoof en theoloog Theilhard de Chardin had het idee dat er een proces van verinnerlijking in de evolutie plaatsvindt, waardoor eerst het heelal werd geschapen, daarna het leven op aarde en in dat leven vervolgens de mens, met verstand en bewustzijn. Pater Theilhard de Chardin zocht naar een synthese van wetenschap en godsdienst, van evolutietheorie en scheppingsgeloof. Over zijn filosofieën zal nog veel worden nagedacht. Het heeft te maken met de vraag hoe God de mens schept en waarheen dat moet leiden. Het geloof geeft antwoord op de vraag waarom God de mens heeft geschapen.
Kan de Schepper huwen met zijn schepsel? Gaat dat niet dwars in tegen heel ons natuurlijk aanvoelen? Past dat beeld van het huwelijk dan wel, zoals de Bijbel dat aanbiedt? Waarom gebruikt de Bijbel die beeldspraak?
De Bijbel hanteert die beeldspraak vooral, omdat het huwelijk als het hoogtepunt geldt van de menselijke liefde, liefde die leven schept, liefde die trouw is in moeilijkheden, liefde waarbij de een zich prijsgeeft voor de ander. De apostel Paulus schreef een hooglied op de liefde. De Evangelist Johannes schrijft: “Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven.”
De schepping van de kosmos en van deze wereld is een uiting van Gods liefde. De schepping van het leven is een uiting van God als De Levende. De schepping van de mens is de uiting dat God Zichzelf in deze schepping uitdrukt. Je kunt dit een proces van verinnerlijking noemen, maar liever noem ik het een proces waarin God door de materie heen naar buiten breekt en steeds meer zichtbaar wordt.
Als Christenen geloven we dat we door de dingen heen moeten kijken om die goddelijke binnenkant te leren zien. Het huwelijk van man en vrouw is bedoeld als uitdrukking van die totale liefde waarmee God deze schepping, Gods Volk, de mens, liefheeft. Deze schepping is de vrucht van Gods huwelijksliefde. Dat geldt bijzonder voor de mens, voor het Volk Israël en uiteindelijk voor de Kerk.
Is dat niet te hoog gedacht? Zijn mensen niet te beperkt, te stoffelijk, te aards, te menselijk of soms te dierlijk om uitdrukking te zijn van die grote Goddelijke liefde? In de wereld zegt men inderdaad: “Dat is te hoog gegrepen, dat is een idee-fixe, daarmee roep je de teleurstelling over jezelf af, wees een realist en accepteer dat het niet meer is dan dit.”
De gelovige kijkt met de ogen van Jezus, met de ogen van het geloof. De gelovige durft het aan, waar de wereld afhaakt, durft te geloven waar de wereld zich verzekert tegen het debacle. De gelovige kan dit alleen omdat hij of zij gelooft dat die liefde van Christus waar is, mogelijk is, werkelijk is en de moeite waard om naar te streven: Liefde waarbij het niet om jouzelf draait, liefde waarin je kwetsbaar durft te zijn, steeds weer, terwijl je in je kwetsbaarheid dikwijls pijnlijk wordt getroffen. Toch durft de gelovige te geloven, omdat zijn geloof een verrijzenisgeloof is. Omdat hij of zij weet dat God aan de binnenkant aanwezig is met een kracht die naar buiten breekt, een liefde die onstuitbaar is en die het niet opgeeft.
God en de mens; is het een gelukkig huwelijk? Dikwijls lijkt de liefde maar van één kant te komen. Dikwijls lijkt de mens zijn Schepper alleen lief te hebben als hij iets nodig heeft.
De beeldspraak gaat verder. Christus is de bruidegom. Maria, de Kerk, Gods Volk, is de bruid. De priester in de liturgie en in Gods Volk representeert die bruidegom en de Eucharistie is de viering van Gods Verbond met ons. Steeds weer vieren we dat de Bruidegom Christus zijn leven geeft voor zijn geliefde, de Kerk. Steeds weer worden wij opgeroepen, uitgenodigd en gesterkt om in die liefde te groeien en ons jawoord aan de hemelse bruidegom te bevestigen.
Kan het wel? God en de mens. Ja, want God is mens geworden in Christus. Om werkelijk zijn liefde te tonen, met maar één doel, de mens te vergoddelijken, de mens, geschapen als beeld van God op te tillen tot Gods bestaan. Daar is het huwelijk de uitdrukking van, een geweldige gave en uitnodiging. Amen.
Voorbede
Bidden wij in geloof en vertrouwen tot God die ons tot zijn kinderen heeft gemaakt.
Wij bidden voor alle gelovigen echtparen, dat zij hun huwelijk steeds opnieuw als gave mogen beleven met de mogelijkheid meer liefde te geven. Wij vragen dat de echtparen God in hun midden mogen weten en de kracht van zijn aanwezigheid mogen ervaren. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze samenleving waarin het huwelijk van man en vrouw onder druk staat, dat alle echtparen mogen inzien dat een waarachtig geslaagd huwelijk offers vraagt en dat alleen door het kruis heen de verrijzenis komt. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze parochie, om een nieuwe gezinspastoraal, waarin met de echtparen wordt gewerkt aan verdieping van de huwelijksliefde, zodat huwelijkscrisissen worden overwonnen. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, dat allen mogen bijdragen aan stabiliteit van huwelijk en gezin, zodat ook de kinderen kunnen uitgroeien tot stabiele ouders. (Laat ons [zingend] bidden):
Intenties