Ga naar hoofdinhoud

We zijn de gast op een bruiloft. Maar het is een bruiloft waar niets is wat het lijkt. In de Eucharistie vieren we die bruiloft en mogen we ontdekken wat onze rol op deze bruiloft is.

Eucharistieviering in de parochie van De H. Augustinus, in de kerken van de H. Joannes de Doper (Katwijk), H. Laurentius (Voorschoten, gezinsmis na de gezinscatechese), weekeinde van 19 en 20 januari 2019, om 19.00 en 11.00 uur, door pastoor Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.

Preek: C2019DHJ02C

Lezingen

E.L: Jesaja 62, 1-5
Psalm: Ps. 96 (95) 7-2a, 2b-3, 7-8a, 9-10a en c
T.L: 1 Korinthe 12, 4-11
All. Vers. Handelingen 16, 14b
EV: Johannes 2, 1-12

Homilie

Wat voor beeldspraak hebben we voor het leven? Waar kan je het leven mee vergelijken. Ik heb er een paar gevonden: “Het leven is als een kinderhemdje, meestal te kort” of: “Het leven is ’n geschenk, maar je krijgt ’t niet cadeau”. Er zijn er meer. Het leven is als een berg die je beklimt, soms mooi, dikwijls moeilijk. In de Bijbel is die beeldspraak wat meer verhuld. Maar het beeld van het leven als een weg is bekend. Maar ook de ballingschap, de aarde is maar een tijdelijk thuis. Vandaag is er ook zo’n verhulde beeldspraak in de eerste lezing en in het Evangelie. Het leven is als een huwelijk. Laten we daar wat verder op doordenken: Het leven is als een huwelijk.

De eerste vraag is dan natuurlijk: Wie is dan de bruidegom en wie is de bruid? Het antwoord horen we in de eerste lezing: “Zoals een jongen zijn meisje trouwt, zal Hij die u opbouwt, u trouwen; en zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid zal uw God zich verheugen in u”. God als de bruidegom, het volk Israël als de bruid. Is dat geen mooi beeld, het leven van Gods volk als een huwelijk? Is er een hechtere band tussen twee mensen dan die onverbrekelijke trouw, die band van liefde, die vruchtbare band, die band van wederzijdse zorg, die band van eenheid.

Het is een mooi beeld, maar ook een moeilijk beeld. Want zoals het in de praktijk tussen mensen gaat, zo gaat het ook in de relatie tussen de mensen en God. Zo onverbrekelijk trouw is de mens dikwijls niet, de liefde van de mensen schiet ook vaak tekort, het doen en laten van mensen draagt niet steeds goede vrucht, de zorg voor God en voor de naaste ontbreekt geregeld, en de eenheid tussen mensen is soms ver te zoeken.

Soms lijkt God als een verlaten bruidegom die trouw blijft aan zijn bruid. Dat beeld komen we in het Oude testament dikwijls tegen. Israël als een vrouw die haar man heeft omgeruild voor een ander, die achter de afgoden aanloopt, een volk dat ontrouw is aan God, dat geestelijk overspel pleegt, dat God verlaten heeft. Dan lees je na verloop van jaren dat het volk in de ellende belandt en klaagt dat God hen verlaten heeft. De werkelijkheid is dat zij een weg gegaan zijn die van God afleidt, zij hebben hem verlaten. Dan treedt meestal een profeet op die bekering en verzoening weet te bereiken. God verzoent zich met zijn volk, met zijn mensen. Dat hoorden we vandaag in de eerste lezing: “Gij zult niet meer heten ‘de Verlatene’, uw land niet meer ‘Woestenij’, maar gij zult heten ‘Mijn Welbehagen’, uw land ‘Gehuwde’. Want in u heeft de Heer zijn behagen gesteld en uw land wordt Hem ten huwelijk gegeven”.

Dat huwelijk, waar Jesaja naar uitkijkt, wordt gevierd in het Evangelie, maar het is alleen zichtbaar voor wie dieper kijkt en wie bereid is te geloven in Jezus. We zien een gewone bruiloft, waar het bovendien tegenzit. Het wordt een teken van die andere bruiloft, het huwelijk van God met zijn volk. Het is een gewone bruiloft waar ze zijn. Maar dat het daar niet om gaat, blijkt wel hieruit dat de bruidegom en de bruid niet met naam worden genoemd. In hun plaats worden wel Jezus, zijn moeder, de broeders en zijn leerlingen genoemd.

Voor wie gelooft is het leven zelf vol beeldtaal. Johannes wil ons ook daarvoor de ogen openen. Toevallige omstandigheden krijgen plotseling betekenis als je ze ziet met de ogen van het geloof. Maria is daarin al gevorderd, maar ook zij staat regelmatig voor verrassingen. Zij ziet dat de wijn opgaat. Maar ze gaat niet naar de ceremoniemeester, ze gaat ook niet naar de bruidegom, die eigenlijk verantwoordelijk is voor de wijn, nee, ze gaat naar Jezus. Daarmee lijkt het wel alsof ze Jezus aanspreekt als de bruidegom, alsof Hij verantwoordelijk is voor het welslagen van de bruiloft. Zo hoort Jezus het.

Dan wordt ook begrijpelijk dat Jezus zegt: “Nog is mijn uur niet gekomen”. Een exegeet wees me er ooit op dat je achter die zin in het Grieks ook een vraagteken kunt lezen. Misschien dus wel een uitroepteken èn een vraagteken, het hangt er maar vanaf hoe je het hoort.

In het Evangelie van Johannes heb je twee grote tekenen van overvloed. Beide tekenen verwijzen naar de vervulling van God belofte. Dat gebeurt hier, op de Bruiloft te Kana. Zo ziet de evangelist Johannes het; met een overvloed van de beste wijn. Het gebeurt ook bij het broodteken, met die overvloed aan brood. Meteen zie je de verbinding met de Eucharistie. In Brood en Wijn deelt Hij zichzelf aan ons uit. De Eucharistie is de viering van het Nieuwe Verbond, de hernieuwing van de belofte van trouw tussen God en zijn volk.

Daar op die bruiloft van Kana, ziet Johannes een veelheid aan symboliek en gebeurtenissen. Jezus die afwerend reageert. Maria die haar vertrouwen uitspreekt en tegen de dienaren, de diakonoi, de diakens zegt: “Doet maar wat Hij u zeggen zal.” Zoiets horen we later ook als God de Vader bij de verheerlijking op de berg tegen de leerlingen zegt: “Luister naar Hem”.

Hier in de Eucharistie vieren we dat huwelijk. De Mis is ook een bruiloftsfeest. Hier zijn we niet alleen kinderen van God, de Kerk is ook de bruid, Christus is de hemelse bruidegom die ons leven geeft. Wij mogen Amen zeggen, als Hij zich met ons verbindt. Hier worden we uitgenodigd het leven van de Kerk te zien als het huwelijk tussen God en zijn nieuwe volk, dat open is voor alle mensen, zijn trouw wordt hier onze trouw, zijn liefde wordt hier onze liefde, zijn vergeving wordt hier onze vergeving. Zijn leven wordt ons leven. Amen.

Voorbede

Wij bidden tot God die ons eindeloos bemint.

Wij bidden voor alle gedoopten, dat de liefde van God hen van dag tot dag mag inspireren. Dat zij zich verbonden weten in de Kerk, dat zij zich als Gods Volk bevestigd weten door Gods onverbrekelijke trouw in Jezus, dat zij dit vieren in de Eucharistie. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden voor onze wereld, om een nieuwe manier van kijken naar het alledaagse, dat er openheid komt voor de betekenis van gebeurtenissen, dat we Gods liefdevolle vaderhand herkennen, dat we onze eigen roeping ontdekken en vervullen. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden voor onze parochie en onze parochiekernen, dat we steeds met nieuwe ogen kijken naar de Eucharistie, dat Gods verbondenheid en liefde ons kracht geeft stand te houden in omstandigheden waarin de liefde en de verbondenheid worden bedreigd. (Laat ons [zingend] bidden):

Wij bidden voor gezinnen en alleenstaanden, voor echtparen, ouders, kinderen en kleinkinderen, om een hernieuwd inzicht in de waarde en de betekenis van het sacramentele huwelijk, dat allen mogen ervaren dat Christus in hun midden is als een waarborg van eenheid en liefde. (Laat ons [zingend] bidden):

Intenties

Back To Top