Wij vieren in ons land de Eucharistie dankzij velen die lang geleden de moeite hebben genomen het geloof te verkondigen. De H. Willibrord was één van hen. Hij mag ons steeds inspireren.
Eucharistieviering in de federatie RRM – H. Laurentius, in de kerk van de H. Liduina (Hillegersberg), Pax Christi (Spangen) en de HH. Laurentius en Elisabeth (kathedraal), weekeinde van 5 en 6 november 2022, om 19.00, 09.30 en 11.00 uur door plebaan Michel Hagen. A.M.D.G. – I.H.S.
Preek: C2022HWILLC
Lezingen
E.L: Wijsheid 11, 23 – 12, 2 Jesaja 52, 7-10
Psalm: Ps. 145 (144) 1-2, 8-9, 10-11, 13cd-14
Ps. 96 (95), 1-2a.2b-3.7-8a.10
T.L: 2 Tessalonicenzen 1, 11-2,2 Hebreeën 13, 7-9a.15-17a
All. Vers. Lucas 21, 36 Matteüs 28, 19a en 20b
EV: Lucas 19, 1-10 Marcus 16, 15-20
Homilie
Willibrord. Elk jaar worden we aan hem herinnerd, aan zijn missiewerk in onze streken, zijn geloof, zijn inzet, zijn vuur, zijn wijsheid, zijn geduld, zijn tact en zijn volharding.
Er zijn twee manieren waarop het Christendom zich kan vestigen. Een manier is er vanaf het eerste begin, vanaf Christus. Dan gaat het om persoonlijke bekering. Eerst binnen het Jodendom, zij die Christus aanvaardden als de Messias, zijn Woord aanvaardden en Hem probeerden na te volgen in het dagelijks leven. We zien het bij de apostelen en de eerste Christenen tot de vierde eeuw toe. Dit is de oudste manier, de persoonlijke individuele bekering.
De tweede is de bekering als groepsproces. Dat zien we vanaf de vierde eeuw. Als het Christendom niet langer verboden is en aan het eind van de vierde eeuw zelfs verplicht wordt gesteld en het heidendom wordt verboden. Dan gaat het om gebieden, steden, groepen. Er is weinig of geen keuze en de persoonlijke motivatie om christen te worden is beperkt.
Twee bewegingen, een op persoonlijke keuze en een via de groep, de grote beweging, de staatsgodsdienst.
Willibrord zag dat die persoonlijke keuze in zijn tijd niet makkelijk werd gemaakt. Er was een maatschappelijke druk vanuit de heidense koningen, die liever een sterke en stoere god hadden, een Wodan, een Donar, een Freia, et hun verhalen. Daar kwamen strijders vandaan, die goden hadden zij als machthebbers liever dan een God die sterft aan een kruis, een weerloze God die zichzelf niet redt en een redding alleen van de ziel. Daar win je geen oorlog mee.
In zo’n maatschappij is er moeilijk een echte vrije keuze te maken voor Christus en de Kerk, voor het Evangelie en de navolging. Willibrord zag die onvrijheid en besloot te overleggen met de Christelijke vorst, Pepijn. Alleen als de koning een andere maatschappelijke sfeer zou bewerken, zou het Christendom hier kans krijgen. Dat is de weg van Willibrord die hij met succes heeft gevolgd.
Daar zitten voor en nadelen aan. Wanneer bekeert een heidense koning zich? Als hij gedwongen wordt? Als hij niet anders kan? Als hij verslagen wordt en tot de conclusie komt dat Christus, de God aan het kruis die verrezen is, sterker is dan de goden die ze tot dan toe hadden vereerd?
Kijkend naar de geschiedenis, dan is het heden niet heel verschillend. Al sinds de Verlichting in e 17e en 18e eeuw is de moderne wereld in ontwikkeling. Maar heel oude menselijke trekjes veranderen niet. Tijdens de verlichting werd gepromoot dat het verstand het belangrijkste was, daarna werd gepromoot dat wetenschappelijk onderzoek het belangrijkste was. Maar mensen gedragen zich lang niet altijd verstandig en er gaan heel veel ideeën rond van dingen die helemaal niet wetenschappelijk zijn vastgesteld.
Oude ondeugden als egoïsme, jaloersheid, bedrog, diefstal, eigengereidheid, valsheid, wellust, hoogmoed en gewelddadigheid, laten zich niet wegredeneren of zo verklaren dat ze kunnen worden beteugeld.
Het geloof in Christus zou ideaal gezien een heel persoonlijke en vrije keuze moeten zijn. Maar dan is het nodig dat we inderdaad innerlijk vrij zijn om voor Hem te kiezen. Onze samenleving is post christelijk, en ze beweegt zich steeds verder weg van het Christelijk ideaal. Dat betekent dat zij die voor Christus en zijn Kerk willen kiezen, vaker alleen staan.
Willibrord kwam tot de conclusie dat dit voor een groot deel van de bevolking niet lukt, dus koos hij ervoor de heersende macht hulp te vragen.
De heilige Bonifatius koos de andere weg. Hij vond dat de heersen macht zich wel christelijk noemde, maar zich heel vaak niet christelijk gedroeg. Hen wilde hij niet om hulp vragen. Hij ging voor de persoonlijke bekering, radicale navolging van Jezus.
In onze tijd zal het lang duren voordat de overheid het geloof in Christus positief zal steunen. De scheiding van kerk en staat zal daarin een hoge muur vormen. Dat geeft de Kerk haar vrijheid terug, maar tegelijk zal de grote massa het moeilijk krijgen om gelovig te blijven en betrokken bij de Kerk en de navolging van Christus.
Op deze Willibrordzondag worden we uitgenodigd om zelf na te denken over ons geloof en ons gelovig zijn. Gaan we in grote lijnen mee met de heersende cultuur, leunen we op wat algemeen gangbaar is? Dan kan het zijn dat we gaandeweg toch verder van het Evangelie verwijderd raken.
Komen we tot een persoonlijke keuze, dan kunnen we ons inspannen zelf een omgeving te scheppen waardoor we geholpen worden om Jezus na te volgen. Doen we dat, dan vinden we inspiratie bij zowel Willibrord als Bonifatius. Dan zijn we als gelovigen, als Christenen in de wereld en toch niet van de wereld. Dam kunnen we op onze eigen manier stappen zetten in de navolging van Christus. Amen.
Voorbede
Wij bidden vol vertrouwen tot God de barmhartige Vader.
Wij bidden voor de Kerk over de gehele wereld, dat de synode van komend jaar door de Heilige Geest nieuwe wegen wijst en een nieuwe taal mag spreken om het Evangelie in deze tijd te verkondigen. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor deze wereld, om openheid voor de verlossing die Christus ons brengt, om ontvankelijkheid voor het evangelie, om een brede bekering; religieus, maatschappelijk, economisch en ecologisch. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor onze parochies en onze parochiekernen, dat het vuur waarmee de H. Willibrord en anderen het geloof hebben verkondigd ook ons vervult, zodat we zelf vurig worden in de navolging van Christus. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden om zegen over het Ad Limina bezoek van de Nederlandse bisschoppen in Rome en hun ontmoeting met de paus en zijn medewerkers; om eenheid in de wereldwijde gemeenschap van de Kerk; om goede vruchten van geloof, hoop en liefde door de kracht en inspiratie van de Heilige Geest. (Laat ons [zingend] bidden):
Wij bidden voor familieverbanden klein en groot, dat we erin slagen om in onze gezinnen het geloof te door te geven zodat we standhouden in deze tijd van verminderend geloven. (Laat ons [zingend] bidden):
Intenties