Het lijkt zo ver weg, het verhaal van de barmhartige Samaritaan dat we zondag kunnen horen. Een verhaal van tweeduizend jaar geleden, over het Midden Oosten, over een reiziger en rovers. Maar wat is het feitelijk dichtbij. Hoe makkelijk kan je dit vertalen naar onze tijd.
In de parabel van de barmhartige Samaritaan houdt Jezus ons een spiegel voor. De nood is niet ver weg, ze is vlakbij, je komt het onderweg tegen. Maar het kan zomaar zijn dat je er aan voorbij gaat en dat je het niet eens meer opmerkt.
Die priester en leviet die in de parabel het slachtoffer links laten liggen, hadden vast hun redenen. Wij kunnen aan situaties voorbij gaan met in onze ogen belangrijke redenen of excuses. Maar kijken we met de blik van het Evangelie, dan ontdekken we dat Jezus het anders ziet.
Er bestaat een soort medeplichtigheid, betrokkenheid of schuldigheid die je gemakkelijk over het hoofd ziet Gebruik je graag een XTC-pil op een feestje. Dan sta je daarmee zelf aan het eind van een keten met geheime laboratoria, milieuvervuiling, criminele circuits en vuile handel. Dat geldt feitelijk voor elke drug.
Maar hoe zit het dan met onze politieke keuzes? Kiezen wij voor een regering die kost wat kost buitenlanders wil weren, asielaanvragen zo moeilijk mogelijk maakt en alles inzet om de grenzen potdicht te houden? Vinden we dat vluchtelingen bij een woningtekort of bij het solliciteren voor een baan op de laatste plaats komen, eigen mensen eerst? Dat staan wij daarmee ook zelf in een keten die uiteindelijk leidt tot situaties als Lampedusa, push-backs en vluchtelingenkampen op eilanden in Griekenland. Onze keuzes doen er toe.
Jezus prijst de barmhartige houding van de Samaritaanse man. Deze betaalt de kosten voor het slachtoffer uit eigen zak. Barmhartigheid kost hem dus heel wat. Aan het eind zegt Jezus tegen ieder van ons: “Ga dan en doe ook zo.”
Plebaan Michel Hagen
Katholiek Nieuwsblad #15 – Week 27 2022