Er was eens een meisje dat heette Stella. En Stella had een opa. Op een dag, het was al bijna Kerstmis, kwam ze naar het huis van opa. “Opa”, zei ze, “Ik heb een uitnodiging voor je. “Je mag volgende week naar onze school komen. Dan hebben we feest. We voeren een Kerstspel op. Alle kinderen doen mee. Ik mocht als eerste kiezen wat ik wou zijn. Ik heb toen iets gekozen en nu heb ik de mooiste rol in het hele kerstspel.” Opa vond het erg leuk, want hij was wel een beetje trots op zijn kleine Stella. Ze zag er zo leuk uit en ze kon zo goed zingen. Hij zag haar al helemaal voor zich als een prinses of een engel in het Kerstspel. “En vertel eens, wat ben je dan in het Kerstspel,” vroeg hij vol verwachting. “Nee, dat zeg ik niet”, zei Stella parmantig. “Dat moet een verrassing blijven, dat zul je op de dag zelf wel zien. Je zult vast heel trots op me zijn. Je komt toch?” “Jazeker”, zei opa, “ik kom, maar wil je me toch niet vertellen wat je zult zijn, want ik ben zóóóóóóó nieuwsgierig. En misschien herken ik je anders niet eens.” “Nee opa”, zei Stella weer, “het moet een verrassing blijven en je zult me heus wel herkennen. Je weet toch wel hoe ik er uit zie?”
En dus moest opa wachten met zijn nieuwsgierigheid tot het de dag van het Kerstspel was. Daar zat hij op het puntje van zijn stoel, in Stella’s school. Hij was als eerste binnen. Hij had zijn videocamera meegenomen en een mooi plaatsje uitgezocht. Toen ging het Kerstspel beginnen. Eerst komen Jozef en Maria. Maria heeft een pop bij zich als baby. Stella is niet Maria, dat ziet opa wel. Dan komen de herders met schapen. Die gaan met zijn allen liggen slapen in een kring, maar het zijn allemaal jongens. Dan komen er een heleboel engelen. Opa houdt zijn video camera al in aanslag… Maar nee, hij kan Stella er niet tussen ontdekken. De engelen beginnen te zingen en opa spitst zijn oren. Hoort hij daar Stella’s stem? Nee, toch niet. Hij laat zijn video camera maar weer zakken. Er komen nog een paar kinderen: een os en een ezel, een herbergier en nog iemand die muziek maakt. Dan komen de drie koningen. Heel mooi aangekleed met kronen op hun hoofd en lange mantels. Is die ene koning Stella? Nee. Maar wacht eens… daar is Stella. Ze loopt voor de koningen uit. Ze houdt een kartonnen ster vast op een stok. Ze leidt de stoet, het hele podium over. Zo naar de stal waar Maria en het kindje zitten. Opa is een beetje verbaasd. Hij vergeet zelfs helemaal zijn videocamera. Hij denkt: “Ze zou toch iets belangrijks zijn, een prinses of zo? Ze ziet er wel heel leuk uit, maar ik dacht dat ze wel iets zou moeten zeggen of zingen.” En dan is het Kerstspel over. Daar is Stella. “Opa, opa” roept ze, “hoe vond je me?” Ze straalt. Opa is nog niet helemaal bekomen van de verrassing. “Je was heel goed Stella”, zegt hij, “maar ik had gedacht dat je iets anders zou zijn.” “Je was heel belangrijk had je gezegd en toen…… En ik ben helemaal vergeten om een video van je te maken.” “Oh opa”, roept Stella en ze straalt van plezier, “Hoe vind je dat dan?” “Ik mocht de mensen die nog van niets wisten de weg wijzen naar het kindje Jezus!!” “Vind je dat niet prachtig, dat is toch heel belangrijk !!” “Ja, Stella,” zei opa, “Nou snap ik het.” “Ik vind jou hééél prachtig, jij met je ster. Weet je wat, eigenlijk had je niet eens zo’n ster van karton nodig. Je bént gewoon een ster.”
Kerstverhaal Stella
En weet je wat nou zo grappig is? De naam Stella betekent eigenlijk nog ster ook. Leuk als je zo heet hé?
Klaas van de Poel (december 2011, Gaffel)