Feesten en hoogfeesten

Onthaasting in deze wereld, om haast te maken met de Blijde Boodschap. Tijd afsnoepen van de bezigheden van de maatschappij, van handel en economie, om tijd te vinden voor Gods nieuwe wereld.

Waar bouwen wij onze zekerheid op? We hebben inmiddels wel door dat je geen zekerheid kunt bouwen op regeringen, op technische ontwikkelingen, ook niet op financiële stelsels zoals verzekeringen, pensioenen of wat dan ook.

Diep, heel diep van binnen, als je het stil laat worden, en alle drukte even van je af valt, weet je, voel je, dat je thuis komt bij God.

Je diepste ik, vraagt om gekend te worden door God, bemind te worden door God.

We vieren de H. Willibrord omdat we beseffen dat we aan hem en aan veel mensen zoals hij ons geloof te danken hebben. Als de H. Willibrord 30 jaar is, wordt hij priester gewijd en reeds twee jaar later steekt hij met 11 of 12 gezellen de Noordzee over. Vanaf 690 begint hij zijn missioneringswerk in onze streken.

Jezus herstelt wat is verloren gegaan. Hij maakt ons weer tot tempels van God.

De wereld is schitterend, bekoorlijk om te zien, om te proeven om te ervaren; schitterend. En dat is te begrijpen, want God heeft de wereld gemaakt en God maakt geen rommel. Maar de wereld is zo mooi, dat we God dikwijls vergeten. Als God aan ons hart klopt zijn wij te druk bezig met de wereld en met onszelf. God heeft ons zoveel gegeven dat wij - verrukt over het cadeau - de Grote Gever van dat cadeau Zelf vergeten.

Als Hubertus, op Goede Vrijdag in het jaar 683, hij is dan ongeveer 28 jaar oud op jacht gaat, gebeurt hem hetzelfde als wat de apostel Paulus overkomt bij Damascus. Hij wil een hert neerschieten, maar op dat moment ziet hij een lichtend kruis en hoort een stem. Die stem zegt dat hij naar Lambertus moet gaan, de bisschop van Maastricht, later bekend als de heilige Lambertus.