In deze tijd van verkiezingen tuimelen alle partijen weer over elkaar heen. Balancerend op het slappe koord, omdat zij het evenwicht moeten houden tussen elkaar aftroeven en toch vriendjes blijven (je weet maar nooit), met grote beloftes maar niet te onrealistisch. Over een paar weken zullen sommigen de wonden likken, anderen staan voor de uitdaging om waar te maken wat ze hebben beloofd. Hoe ver worden integriteit en geloofwaardigheid opgerekt in deze verkiezingstijd?
Soms lijkt het ook zo te gaan in onze Kerk. Met de polarisatie van de jaren 70 en 80 nog vers in het geheugen, met de liturgische experimenten nog op het netvlies en in het gehoor, zien we nu in het buitenland gelijksoortige taferelen als indertijd bij ons. We willen niet de kiezer winnen, maar de gelovige. De één wil terug naar de oude ritus, de ander wil de liturgie nog laagdrempeliger maken. De één wil de normen voor de wijding versoepelen, de ander zoekt zijn heil in buitenlandse studenten.
Hoe radicaal moet je zijn in soepelheid of in strengheid? Liever stel ik de vraag: Hoe moet je radicaal zijn? Radicaal komt van radix, dat betekent wortel. Met wortel en tak, van hoog tot laag, van onder tot boven. Je kunt radicaal alles veranderen in de hoop mensen naar de kerk te krijgen. Je kunt met hetzelfde doel radicaal al het oude terughalen. In het verleden zijn geen van beide richtingen er in geslaagd het beoogde doel te bereiken, terug naar iets wat we hadden of dachten te hebben, zoals kerken vol met gelovigen. Volgens mij zou het moeten gaan om een heel andere vorm van radicaliteit: De radicale keuze voor Christus. Dan wordt zijn woord plotseling heel actueel: ‘Daarom gaat het met iedere schriftgeleerde die leerling is geworden in het koninkrijk der hemelen als met een huisvader, die uit zijn voorraad nieuwe en oude dingen tevoorschijn haalt.’
Meer dan het oude herstellen of steeds weer iets nieuws bedenken, gaat het erom dat we verder gaan op de weg met Christus. En dat mag heel radicaal zijn; terug naar de wortel. Dan heb je het niet eerst over de ander, over structuren, over de tijd en de wereld, dan gaat het er eerst om of ikzelf Christus radicaal navolg, zover als mijn levensstaat dat toelaat.
Die radicale keuze vertaalt zich in onze verhouding tot de wereld. Onze tijd is een gunstige tijd. We zien duidelijk dat de wereld niet zit te wachten op Jezus, en dus evenmin behoefte heeft aan wat de Katholieke Kerk zegt. Het helpt ons beter in te zien dat als je voor Christus wilt kiezen je een gezonde afstand van de wereld zal moeten nemen. Niet omdat alles slecht is, wel omdat de veelheid van het aanbod ons verdeelt en ons van Christus en de naaste afhoudt.
Nieuwe tijden zijn steeds aangebroken met mannen en vrouwen die op deze wijze radicaal voor Christus kozen en navolgers kregen. Dat bracht een nieuwe wending in de tijd. Niet door te zeggen wat anderen anders zouden moeten doen of welke structuren eerst zouden moeten veranderen. Maar door eenvoudig Christus radicaal na te volgen, gewoon, jijzelf. Voorbeelden hebben we genoeg, het gaat nu om ons, gewone mensen. Terug naar de wortel: De navolging van Christus.
Pastoor Michel Hagen