Verleden week was ik in Zwitserland, in Flüeli-Ranft. Daar leefde Nikolaus Löwenbrugger, ook bekend als Nicolaas van Flüe, Broeder Klaus, een bijzondere heilige. Sommige aspecten van zijn leven roepen weerstand op. Wanneer hij 50 jaar is, verlaat hij zijn gezin en begint een leven als kluizenaar. Zijn vrouw Dorothea is dan 36, zij blijft achter met tien kinderen, de oudste 19 jaar en de jongste 3 maanden. Hoe past dat bij het sacrament van het huwelijk, bij de liefde van man en vrouw en de verantwoordelijkheid als huisvader?
Een voorbeeld uit de Bijbel dat ook aanstoot geeft en vaak niet wordt begrepen, is het offer van Isaak. Wat bezielde Abraham om te denken dat God hem vroeg zijn zoon te offeren op de berg Moria? Abraham had geen enkele garantie dat het goed zou aflopen. Maar net zo zeker als die stem die hem uit Ur van Chaldea had weggeroepen, wist Abraham dat hij dit moest doen.
Het lijkt erop dat Klaus met zijn 50e letterlijk Abraham heeft gezien. Net zo zeker wist hij zich geroepen. Hij werd geroemd als vader, als lid van de gemeenteraad, als bemiddelaar, om zijn wijsheid, geduld en inzicht. Klaus had net zo’n worsteling door te maken als Abraham, met dezelfde weerstanden als wij voelen. Hoe kan iemand zijn zoon offeren? Hoe kan Klaus zijn gezin alleen laten? Hij had een geweldige vrouw, Dorothea. Waarom stemde zij in? Was zij, net als Sara bij Abraham, meer en meer gaan zien dat haar man een roeping had die boven de belangen van hun gezin, hun dorp en hun land uitsteeg? Dorothea is toegegroeid naar dit offer. In het geloof dat dit offer vruchtbaar zou zijn en dat God zou voorzien in hun nood, kon ze het opbrengen. Dorothea is haar man Klaus trouw en nabij gebleven tot aan zijn dood. Klaus trekt aanvankelijk ver weg. Maar zoals God een engel naar Abraham stuurde, zo wijst een boer Klaus terug naar Flueli. Daar zal zijn kluis zijn, 500 meter van zijn gezin. Vrouw en kinderen zoeken hem daar geregeld op.
Toch blijft er weerstand in ons hart. Hoe kan zijn leven betekenis voor ons hebben? Net als bij Abraham is zijn roeping is een teken. Abraham was 75 jaar toen God hem riep. Leeftijd is geen hindernis voor God om iemand te roepen. De eerste vijftig jaar van Klaus zijn goed en mooi. Maar in de laatste twintig jaar krijgt zijn leven betekenis voor heel het land. Hij wordt vredestichter tussen de Kantons die in oorlog raken. Hij wordt raadgever van politici en inspiratiebron voor vele generaties.
Het is niet normaal om weggeroepen te worden uit je gezin. Blijkbaar was het nodig voor de mensen van zijn tijd om wakker geschud te worden. Wat men wel over had voor geld en carrière had men niet over voor God en Kerk. Alles is een gave van God, maar niets mag zo belangrijk worden dat God zelf naar de achtergrond verdwijnt. Allemaal worden we geroepen, hoe oud we ook zijn om God te blijven zoeken, met grote inzet en radicaal om echt Gods stem in ons leven te herkennen, ons niet te verliezen in eten, drinken en luxe, om steeds innerlijk vrij te worden en met Gods plan mee te werken. Broeder Klaus laat zien dat zo’n leven vruchtbaar is, zowel voor het eigen gezin als voor velen daarbuiten.
Pastoor Michel Hagen