Na de deels zonovergoten en deels wat kille Pinksterdagen is de gewone tijd door het jaar weer begonnen. Wie wel eens met de kerkelijke kalender te maken heeft, ontdekt dat je goed moet opletten om de juiste liturgische dagen te weten. Na Pinksteren is de liturgie door de week al begonnen met de kleur groen. Op de zondagen begint het groen wat later. Eerst volgen Drievuldigheidszondag en Sacramentsdag (10 juni), of met de officiële benaming: Feest van het Heilig Sacrament van het Lichaam en Bloed van Christus.
Misschien valt het u ook op; er is geen feest enkel aan God de Vader gewijd. Heel ons kerkelijk jaar is opgebouwd rond de Zoon. In de Advent staat de komst van Christus centraal. Met Kerstmis vieren we zijn geboorte en daarna de doop van Christus. Na Pasen en Hemelvaart volgt Pinksteren. Als feest van de Geest is Pinksteren een uitzondering op de regel, maar God de Vader moet het zonder eigen kerkelijk feest doen.
Natuurlijk staat God de Vader liturgisch in de belangstelling. Het kruisteken begint met: “In de Naam van de Vader …”. Het Eucharistisch gebed is het hart van de Eucharistieviering. Dit hooggebed richt zich rechtstreeks tot God de Vader. Daarna, vooraf aan de Communie, volgt het Onze Vader, het gebed dat wij van Jezus Zelf hebben ontvangen. Het is bepaald niet zo dat God de Vader er bekaaid vanaf komt in de liturgie, maar toch is het overduidelijk dat Christus onze Hogepriester en Verlosser is. “Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij” zegt Jezus ons in het Evangelie. We zijn Christenen, volgelingen van Christus en Hij zal ons tot de Vader brengen.
Deze dagen heeft de paus gesproken over het “Abba” “Vader”, dat Jezus in gebed sprak en dat wij Hem mogen naspreken. De paus signaleert dat in de moderne wereld de vaderrol in het gezin onder druk staat en dat dit van invloed is op onze relatie met God de Vader. Psychologen hebben al eerder gezien dat een gecompliceerde ouder-kind-relatie de religieuze ontwikkeling nadelig kan beïnvloeden en daarmee de relatie met de Moeder-Kerk en met God, onze hemelse Vader.
Zouden we moeten ijveren voor een eigen feest voor God de Vader, een soort kerkelijke Vaderdag? De relatie met God als Vader is anders dan met de Zoon of de Geest. Zoals Jezus over de Vader spreekt, weten dat alles veilig is in zijn hand. God, onze Vader, ons fundament voor geborgenheid en toekomst, leven en liefde.
In het Victoriaanse tijdperk was er de sociale ongelijkheid, de industrialisatie, de preutsheid en een dubbele man-vrouw-moraal. De twintigste eeuw kent twee wereldoorlogen, de doorbraak van de elektronica in radio, tv en computer, de seksuele revolutie en de vrije moraal. De twintigste eeuw geeft een vliegende start aan het internet en de mondialisering. Hoe zal het in deze eeuw gaan met de moraal? Hoe zal het gezin zich ontwikkelen, de man/vrouw – vader/moeder – ouder/kind-relatie?
Zou een verdiepte relatie met God, onze Vader, ons kunnen helpen om de identiteit van de vader in het gezin terug te vinden? Zo ja, dan zal het ook moeders helpen hun identiteit te herontdekken. Wie weet zou een God-de-Vader-dag zo’n slecht idee nog niet zijn.
Pastoor Michel Hagen