Paastijd jaar B

Wij mensen hebben een grote valkuil: eigenmachtigheid en autonomie.

Op roepingenzondag staan we stil bij onze eigen roeping en de roeping tot het gewijde ambt. Tegelijk mogen we ons bewust worden dat Jezus ons oproept om te bidden voor roepingen, want elke roeping is een gave van God.

Het is belangrijk waarover we spreken, niet alleen hier in de kerk, maar ook thuis. Wil je Jezus ook thuis in je midden ervaren, dan moeten er momenten zijn dat je samen zo over Hem spreekt, zodat Hij in ons midden kan komen.

Met het besef van zijn verrijzenis, beseffen ze ook dat ze dit inzicht moeten doorgeven aan de apostelen. Ze mogen het niet voor zichzelf houden. Het is niet alleen iets voor hen; de eerste opdracht tot verkondiging begint hier en nu.

Liefde voor elkaar als ons Godsbewijs.

De Heilige Geest is hét cadeau dat God heeft bestemd voor ons allen.

Wie naar die verbondenheid met God verlangt, moet de dood niet vrezen, maar bereid zijn aan het oude “ik” te sterven, zodat een nieuw “ik” vanuit God geboren kan worden.

Goede priesters, diakens en religieuzen zijn een bron van genade en inspiratie voor de hele gemeenschap. Andersom is een levende geloofsgemeenschap een bron van inspiratie en bemoediging voor hen. Zo is Christus' Lichaam één en wordt de Kerk vruchtbaar in deze wereld.

Werkelijk menszijn moeten wij leren.

Christenen doen goed uit dankbaarheid naar Christus, omdat in hun hart een liefde opborrelt als uit een bron. Die bron is Christus.